Lothar jako pierwszy i na razie jedyny przeszedł na zaatakowany statek. Mimo, że obie łodzie kołysały się niezależnie, przekroczenie relingu nie sprawiło mu żadnej trudności. Gdy stanął już pewnie na pokładzie Dumnej Syrenki, objął wzrokiem cały pokład. Czuł się w miarę bezpiecznie, wiedząc że ma za plecami przygotowanego na niebezpieczeństwo magika i uzbrojonych w kusze kompanów. Z mieczem w dłoni, ruszył w kierunku drzwi do nadbudówki, lawirując między leżącymi na pokładzie ciałami i porozrzucanymi elementami wyposażenia.

Drzwi zaskrzypiały. Wolfgang krzyknął coś, ale Lothar nie zrozumiał co. Zadziałały odruchy. Szlachcic skoczył w bok, padając na pokład. W otwartych drzwiach ukazała się jakaś postać trzymająca kuszę, z której wystrzeliła. Lotar wciąż w trakcie upadku, patrzył jak bełt leci w jego stronę. Czas zwolnił. Pocisk posuwał się cal za calem, zbliżając się do celu. A Lothar opadał wolno na pokład. I uwolniony czas wrócił na swoje tory. Von Essingiem cisnęło o burtę, gdy zakończony stalowym grotem kołek wbił mu się w lewe ramię.

W tym samym momencie w otwarte wejście poleciały trzy bełty. Jeden rozłupał drewnianą framugę. Drugi trafił mutanta w ramię i jego kusza natychmiast upadła na pokład. Trzeci, wystrzelony przez Zinggera wbił się precyzyjnie w sam środek klatki piersiowej mutanta, krusząc mostek i łamiąc żebra, wchodząc głębiej i ostatecznie zagłębiając się pomiędzy kości kręgosłupa. Sparaliżowany odmieniec był martwy zanim osunął się na ziemię.

Nad martwym kompanem przeskoczyła kolejna kreatura, cała od stóp do czubka głowy porośnięta puszystym, pomarańczowym futerkiem i wielkimi susami skierowała się ku burcie, z zamiarem natychmiastowego opuszczenia łodzi, poprzez wykonanie skoku do wody.