| Sara spojrzała w twarz Boba z zaciekawieniem. To nie było zwykłe spojrzenie, zbyt długo podtrzymywała swój wzrok na jego policzkach i skroniach, tak jakby oceniała stan jego skóry. Potem uśmiechnęła się obłędnie i swobodnie rzekła:
- Skoro chcesz mi pomóc, czemu nie? Możemy sobie zrobić wycieczkę do tej DZICZY... jak to określił ten nasz nieszczęsny Agent.
Potem pozwoliła Bobowi wypowiedziec dalesze słowa, stojąc wciąż w tym samym miejscu. Zmarszczyła brwi tak jakby nie rozumiała ani słowa i niemalże wykrzyczała:
- 48 GODZIN? W ogóle jak ty się nazywasz człowieku? Mam serdecznie dość tych twoich adwokackich wypocin! Mógłbyś się przestać starać? Nie wychodzi ci to zbyt naturalnie! Widziałeś to dziecko? To ono odpowiedzialne jest za to co się stało... Edward takiemu jednemu zrobił krzywdę i ma teraz problemy... i weź człowieku nie broń się? Skończysz z wyprutymi flakami!
- Jestem za tym aby nikomu się z niczego nie tłumaczyć. Wychodzimy z tej sali, potem ze szpitala i jeśli chcecie możecie pojechać ze mną. Jak zaczniecie kłapać jadaczkami, to rzeczywiście was gdzieś zamkną.
Potem dostrzegła jak jeden z mężczyzn próbuje zejść z zakrwawionego łóżka.
- Jezu... pomóżcie mu! |