Satrius

Veronice zaburczało w brzuchu, był to znak, że początkowe dawki adrenaliny wydzielane przez mózg na skutek potyczki, skoku i obecnej katastrofy kosmicznej ustąpiły. W tym momencie nawet glutopodobne tubki o wątpliwych walorach smakowych, którymi raczyli się podczas podróży, wydawały się niczym pięciogwiazdkowe danie w luksusowej restauracji. Cóż, potrzeby fizjologiczne musiały jeszcze poczekać. Obecnie Veronica dryfowała razem z tajemniczym kontenerem po ładowni, niczym para kochanków ciągle się obracali, krążyli, zmieniali pozycję. Informatyczce udało się pozyskać kilka istotnych informacji, które czym prędzej przekazała zdalnie Alex i reszcie załogi.
Złamanie zabezpieczeń systemu nie było łatwe, jeżeli dotychczas możemy mówić o ich złamaniu a nie obejściu. Meduzę udało jej się oszukać dzięki czemu Doombull traktował ją jako uprawnionego użytkowania. Teraz Veronica została postawiona przed dylematem; czy działać dalej, poświęcić cenny czas i narazić się na niebezpieczeństwo, czy może skupić się na bezpośredniej pomocy załodze i problemie, o którym komunikowała Nivi.
Niestety nie była ona konformistką. Więc wgłębiając się w kod uśpionej Meduzy zaczęła tworzyć bliźniaczy program, starała się aby jej bliźniak niczym nie różnił się niczym od oryginału, żadna definicja czy numer seryjny nie mogły być inne. Plan był taki aby po stworzeniu programu, usunąć jego pierwotną formę jednocześnie wgrywając nową (podległą Veronice). Nowa Meduza, jeżeli zostałaby zidentyfikowana i zaakceptowana przez Doombull, miała wymusić kopię zapasową bazy danych i umieścić ją w naręcznym urządzeniu hakującym.