Jakub Wilczyński w Chełmie bawił już kilka dni. Gdy stawił się u niego pachołek z pismem od starosty. Krzysztof Potocki zaprosił był go na naradę. Pewnie wojenne to sprawy mniemał Jakub. A przeca nie sposób takiemu możnemu panu odmówić, kiedy prosi. Trza było się Jakubowi nieco ogarnąć, coby przed panami braćmi i magnatem nie wyglądać na smotrucha. Jakub balwierza odwiedził, aby mu kudły skrócił, łeb nieco podgolił, wąs przystrzygł.

Wilczyński jak zwykle po szlachecku się nosił. Odziany był w kontusz z guzami, pas wschodni, ale nie bardzo szeroki, który podtrzymywał hajdawery, na nogach miał jaskrawo czerwieniejące się buty skórzane.

Jakub zwracał na siebie uwagę dużą posturą, o takich szlachcicach gadają, że w mniejszych izbach czupryną powałę zamiata. Na pierwszy rzut oka widać, że krzepki z niego mąż, w piersiach i barach rozrośnięty. Znać w nim siłę jak oprze się na blacie to stół niemal jęknie. Po gestach pewnych siebie rozeznać się można, że śmiałości mu nie brak. Zaiste bystro oczami ciemnymi strzela po obecnych. W latach niedaleko był posunięty, na oko mógł mieć gdzieś koło trzeciego krzyżyka.

Obecność niewiast na naradzie nieco zaskoczyła Wilczyńskiego. Zwykle jeśli chodziło o wojenne sprawy obracał się w męskim gronie. Ale wyraźnie w smak mu to było, aby niewieścim towarzystwem, choć trochę oczy nacieszyć. Wszak lepiej na szlachcianki spozierać niż na szwedzkiego pludraka szczającego bez szacunku na ziemię naszej kochanej Rzeczypospolitej. Ukłonił się obu białogłowom grzecznie jako go uczono na Koniecpolskich dworze.

Jakub lubił wiedzieć z kim ma do czynienia, bo towarzystwo składało się z różnych person. Przestawiał się towarzystwu i na przybycie starosty oczekiwał.

- Witam zacne towarzystwo. Jam Jakub Wilczyński, rodem z szlachty małopolskiej, Odrowążem się pieczętuje. Z kim mam przyjemność mieć sprawy?