Fama o Jakubie Wilczyńskim i rodzie Wilczyńskich

Ród Wilczyńskich herbu Odrowąż wywodzi się z szlachty średniej, małopolskiej, dziad Hieronim Wilczyński, zaufany zarządca w dobrach Małachowskich, herbu Nałęcz, doszedł do sporego majątku i skupił kilka wsi w województwie sandomierskim, pod Kielcami, jak jedyny z rodu doszedł do znaczniejszej godności jako starosta radoszycki. Synwie Hieronima, Krzysztof i Andrzej Wilczyńscy ani bardzo nie zubożeli ani wyżej niż ojciec w majętnościach nie doszli. Ojciec Jakuba Andrzej w momencie śmierci miał w posiadaniu dwie wsie: Zaborów i Pogłodów z dworkiem, poza tym browar Lisie Jamy, i folwark Oblęgór, kopalnię czerwonego piaskowca Maciejówka, wszystkie dobra leżące w sandomierskiej ziemi.

Jakub Wilczyński nauki pobierał na dworze Małachowskich z Końskich i Koniecpolskich z Konecpola, gdzie odebrał podstawowe szlacheckie wychowanie. W połowie lat 40-tych wyposażony za ojcowe pieniądze służący w dwa konie jako towarzysz pancerny. Szkoły wojennej zażywał w chorągwi rotmistrza Bartosza Kazanowskiego; potem w czasie Powstania Chmielnickiego służył pod rotmistrzem Krzysztofem Koryckim (ocalał z klęski pod Korsuniem); w roku Pańskim 1650 powrócił w rodzinne strony, do województwa sandomierskiego. Głośny w powiecie radoszyckim był zatarg z bratem rodzonym Antonim.

Jakub w ostatnich latach w różnych zbrojnych kompaniach mógł być widywany, z używania szabli jest znany, patronów gęsto zmieniał. Ktoś mógł go spotkać w miastach: Rzeszowie, Tarnowie, Lwowie, Kielcach, Sandomierzu, szczególnie w sklepach handlarzy księgami i cymeliami, abo w drukarniach, papierniach, introligatorniach. Fama też niesie, że dla jakiegoś szlachcica skupował inkunabuły po dworach szlacheckich. Ktoś mógł słyszeć, że ponoć reprezentował jakiegoś możnego patrona w licytacjach dóbr szlacheckich.

[MEDIA]http://fototeka.fn.org.pl/public/cache/1-F-228-4-931x.jpg[/MEDIA]

Adam, syn Leviego - żydowski chłopak urodzony i wychowany w jednym z niemieckich miast. Po pogromie rodzina sprowadziła się do Korony, szwargoce po niemieckiemu, łaciny liznał, polski kaleczy, ale rozumie. Gadają o nim bajki że ponoć syn jakiegoś znacznego Żyda, może szacownego kupca z Kutna, inni powiadają że rabina, a może i z rodu cadyka jakiego świętego. Jedno pewne zbiegł, bo apodyktyczny ojciec chciał go do żydowskich zawodów uczyć. Abo kupczykiem zrobić, na pomocnika nauczyciela dał, abo na sługę świątynnego namaścił, bo chłopak wielce rozumny. Z postury wysoki, ale chudy; oczu czarnych bystrych. Z charakteru cwaniura, ciekawski wszędzie swoją łepetyne wsadzi. Aliści frant kuty na cztery nogi, szpakami karmiony.

Lada dzień, kiedy Wilczyński zawitał to Chełma, przyplątał się do niego w karczmie młody żydek. Coby go na sługę wziąć i do szabli uczyć. Bo gadał że wojenka mu się podobno marzy, ale to łgarstwo wyszło jak go Jakub szablą przycisnął. Pachnie tu zemstą osobistą i do tego mu nauka szablą potrzebna.

Szable posiada, konika podjezdka.