arsz w największym słońcu nie był najlepszym pomysłem. Dość się w swym życiu nasłuchał opowieści jak to nawet całe armie bywały pokonane dlatego właśnie, że zlekceważyły pogodę, a dowódcy zmuszali żołnierzy do forsowania się. Po części on robił to jeszcze chwilę, temu, lecz nie znał tych terenów i ich pogody, a do tego miał pierścień, który przynajmniej w pewnym stopniu chronił go przed upałem. Kiedy powróci z lekarstwem będzie musiał podziękować Miril. Nie był co prawda pewien jak to uczyni, lecz wiedział, że tak postąpi. Był jej to winien na całą ta pomoc, którą od niej otrzymywał.

ostanowił skorzystać z tego, że organizują postój i ściągnąć z siebie te elementy zbroi, które mógł sam założyć. Innymi słowy zrzucił z siebie nabiodrki, nakolanniki, nagolenniki, nałokcice oraz zarękawia rozkładając je w cieniu tak, by w miarę możliwości nie dostał doń piasek. W czasie, kiedy on mocował się z rzemykami podeszła do niego zwiewnie ubrana Jasmal i napełniła mu manierkę.
– Dziękuję, ale nie jestem rycerzem – odrzekł dziewczynie. – oraz wiem ile mam lat, mógłbym być spokojnie twoim ojcem. Możesz sobie mówić jak chcesz, nie dbam o to. Ważniejsze są czyny i postawa, niż słowa.
Powiedział co miał do powiedzenia, co dodatkowo podkreślił brzdęk ściąganego drugiego zarękawia. Minął ją kierując się do półorka.
– Jak chcemy zjeść tego żółwia, to zabierajmy się za niego, bo gotów nam uciec jeszcze – rzucił w międzyczasie do reszty.

– Kilkudniowy jak widzę. Czerwie wyłażą, aż trudno rzec co go uśmierciło. Jakieś przypuszczenia? – pociągnął temat za Thazarem.
– Ostrze zaś wygląda na porządne – ocenił swoim doświadczonym okiem.