Kilka metrów za plecami konającego Wiktora Albrecht podniósł z ziemi miecz swojego brata, od którego zawsze czuł tę ciepłą, magiczną energię. Przepłynęła ona sprawnie jego ciało własnymi żyłami i dodała mu odwagi. Z resztą, nie tylko jemu.

Zachariasz co sił popędził w las w poszukiwaniu czegokolwiek, szczęśliwie nie wywracając się po ciemku o sterczące z ziemi korzenie. Dotarł do objuczonego wierzchowca gdy usłyszał nieludzko wysoki pisk i odwrócił się na pięcie by nie zostać zaskoczonym. Serce zabiło mu mocniej. Zza kilku gałązek obserwował demona stojącego w płomieniach!

Co prawda Albrecht pojedynkował się z krwiopuszczem, lecz z powodu jego miernych umiejętności szermierczych trzeba przyznać, że przed śmiercią ratowało go jedynie szczęście. Odskoczył w porę, gdy Emmerich podpalił bukłak z oliwą i z całej siły grzmotnął nim w demona. Następnie zabójca bardzo przytomnie się wycofał, bowiem oliwa objęła lewą stronę ciała ofiary sycząc i spalając tkanki w asyście czarnego dymu. Dla żywego ognia nie było i nigdy nie będzie rzeczy niepalnych!

Zdezorientowanego i zaskoczonego przeciwnika Albrecht porąbał za pomocą Furchtschwerta jakby była to najprostsza z rzeczy, jakie robił w życiu. Czyn popełnił nieco w amoku i dopiero gdy zarówno ciało jak i oręż demona rozwiał nagły powiew zimnego wiatru zauważył zdziwioną minę powziętego przez nich jeńca. Stał on przyparty do muru dokładnie za krwiopuszczem w dłoniach dzierżąc dwuręczny topór Wiktora. Cała piątka zatrzymała się na chwilę oddychając głęboko, zupełnie niepewna czy to już koniec niespodzianek.



Przyznajcie, byliście pewni, że zginą wszyscy. Niespodzianka! Przynajmniej niektórym nie spieszyło się do ogrodów Morra. Niemniej sami już chyba się spodziewacie, który naiwniak jest kolejny do odstrzału, hę? Jak to mówią w dalekich krajach: fortuna kołem się toczy, więc praktyczny niziołek nie czekając na cud czmychnął w las. Ciekawski strzelec wpadłszy w niezłe tarapaty wyciągnął poprawne wnioski i później trzymał się od kłopotów na dystans. Dobrze zmotywowany zabójca odkrył w sobie żyłkę bohatera, ale taką tyci-tyci... I tylko najmłodszemu w grupie człowiekowi w głowie aż wyło od ścierających się ze sobą w kółko myśli pobudzających ego i tych o poniesionej stracie. Nikt do końca nie domyślał się, co też może on zrobić następnym razem.


Nieco okrojona grupa chwatów trwała w milczeniu, aż noc zupełnie wzięła ich w swoje objęcia. W okolicy zaległa cisza a stojąc przed kurhanem czuli w powietrzu charakterystyczną woń przelanej krwi. Jakby ktoś zamierzał ugotować czerniny, ale niosąc wiadro wypieprzył się na ryj a wiadro na glebę przed domem.
Dom. Daleka mara. Wydawał się nieosiągalny. Wszyscy – poza Albim – poranieni, a zupełnie wszyscy zdyszani, zszokowani i zasmuceni powoli dochodzili do siebie.