Wszewład był na wpół dzikim człowiekiem, ale to nie oznaczało, że miałby być pozbawiony wrażliwości. Obraz, którego był świadkiem, nie mógł nim nie wstrząsnąć. Trzeba było jakoś wyrwać ten młotek, zrobić coś - może zabrać dziecko? Raczej to niemożliwe. Ponadto, zazwyczaj unikał kłopotów. Las widział niejedno, ale to co było dla Wszewłada niezrozumiałe, zawsze był w stanie ominąć. Ale teraz to nie było możliwe. Cokolwiek by teraz zrobił, czy podjąłby działanie, czy tylko by się przyglądał, na ową chwilę musiał pozostać w cieniu. Może dla jakiegoś chwilowego odwrócenia uwagi tych okrutnych ludzi, dałoby się rzucić kamieniem? Wywołać jakiś hałas dla niepoznaki? Znaleźć coś na tyle lekkiego by mogło polecieć ponad głowami, ale na tyle ciężkiego by narobić hałasu po drugiej stronie? Targały nim wątpliwości, a nawet strach, ale był pewien, że musi tak zrobić, choćby po to by wszystko nie skończyło się od razu.
Jeśli coś znajdzie, zrobi to - tak wtedy myślał. Z Niestanką nijak się nie naradzał, nie przyszło mu do głowy, że można wspólnie zadziałać.