„Nie, no nie! Nienienienie! To się tak nie może skończyć!”

Czuła, że tonie w morzu paniki a potem nagle zachłysnęła się przesłaną jej determinacją. Przełknęła głośno i oprócz kontroli nad mięśniami poczuła też falę wdzięczności.

Spojrzenie automatycznie zafiksowało się na kotopodobnym stworzeniu.
Przebierała wszelkie wiadomości jakie podsuwało jej doświadczenie.

Nie uciekać, nie odwracać się tyłem by nie myślał, że jesteś zwierzyną łowną.

Odstraszyć rzucając ciężkie przedmioty, ale na to już za późno.
Wydawać się większą.

Koty nie lubią hałasu, mają odbijające światło rogówki, nie lubią jaskrawego światła, trudniej im widzieć.

Starać się odeprzeć atak...

Wiedza ta wydała jej się w obliczu wielkiego potwora niezywkle skromna.

Nie miała czasu na wiele, odruchowo sięgnęła po swoje sprawdzone saxy.
Uzbrojone dłonie rozłożyła na boki i stojąc na szeroko rozstawionych wrzasnęła ile miała pary w płucach. Jej uzębienie miało się nijak do kłów czarnego kocura ale chciała zaskoczyć bestię odpowiadając w tym samym języku.

Gniew i determinacja przepełniły ją zastępując desperację. Wolała to uczucie. Pierwotne i przenikające po sam czubek głowy i podszyte ogromną dawką miłości.

W swoich, jak sądziła ostatnich chwilach, myśli pobiegły do męża.
Jej walka o nie, polityka, rozgrywki, przeskok i jeszcze teraz to... Nie! Nie ma mowy. Czarny kot nie stanie jej na drodze do Marcusa.

Spięła się i ruszyła biegiem w stronę bestii nim ta zdążyła zebrać się do skoku. Sable pilnowała się by nie zdradzić się z dalszym planem. Jeśli szaleńcze wyzwanie i szarża nie zadziałałby, chciała w ostatnim momencie odskoczyć w kierunku płomieni, a ich blask wykorzystać je jako zasłonę do wyprowadzenia własnego ataku.