Luna zamknęła oczy po czym przyciągnęła się z gracją. Wyobrażała sobie swój łańcuch pięknych kolorowych sekretów, cudny jak biżuteria od Cartiera, którym mogła się bawić tylko ona... Poszukiwanie zaginionego skarbu brzmiało tak kusząco... jak dobra zabawa. Tak bardzo kochała zagadki - te drobne puzelki wiedzy prowadzące do kolejnych jej fragmentów, że już z tylko tego powodu byłaby w stanie rozpocząć poszukiwania. A w tym przypadku było nawet lepiej, zguba kapitana była ważna i cenna. Musiała być, inaczej nie spowodowałaby, aż takiego gniewu który przestraszyłby samego Wielkiego Gatsbiego. Wielki pers mógł, udawać nie wzruszonego, ale kocica wiedziała swoje... Czuła więc przez skórę, że musi kryć się za tym jakaś piękna tajemnica. Luna zaś kochała sekrety, szczególnie takie, które mogą uzupełnić jej naszyjnik stworzony z małych i dużych tajemnic o nowy, cenny kamień. Otworzyła oczy, przejrzała się w kredensie, jej duże okrągłe, piwne oczy wyglądały pięknie jak zawsze, jednak sierść na jej głowie była dziwnym trafem zmierzwiona. Polizała więc łapkę i doprowadziła się do jakiego takiego porządku, po czym zeskoczyła ze stołu i skierowała się w głąb domu w poszukiwaniu Amona. Wprawdzie są sekrety ważne i ważniejsze, nie mniej jednak mała odkryta tajemnica dziś, niż smakuje lepiej niż wielki sekret rozwiązany jutro. Jak to ludzie mówią: lepszy wróbel w garści niż kanarek na dachu... Sama myśl o ptaszulkach sprawiła, że miała ochotę się oblizać, powstrzymała się jednak była przecież dobrze wychowaną kotką.