kanna

IRana nie jest poważna, ale prowizoryczny opatrunek długo nie wytrzyma… Powinnam to zszyć, choćby stripy założyć na szybko, ale mam tylko to, co mam. Przyjmuję więc opcję, że wystarczy taki opatrunek jaki jest. Musi wystarczyć.

A może nie musi? Ogarnia mnie znowu przemożne pragnienie aby w końcu odpuścić sobie tą ucieczkę. Henrego i tak już nie ma, nie wiem, jak mój brat, „Jenny” twierdziła, że nie żyje, ale chyba nie powinnam wierzyć w to, co mówiła „Jenny”. Ta myśl dodaje mi sił. Sprzedała mi jakąś bajkę , a ja uwierzyła! Przecież wiedziałam, że prawdziwa ja nigdy nie zdecydowałaby się na udział w taki m cyrku! Dałam się omotać tej fałszywej lasce, jak jakaś pierwsza naiwna. Czuje złość. Na swoją głupotę – wystarczyło przecież zacisnąć ręce na szyi „Jenny” jak byłyśmy w chałupie ogrodnika – ale i na nią. Na Paziutka. Złość to energetyczna emocja.

Podchodzę do ozdób umieszczonych w sali i wyciągam jeden z brzeszczotów. Ustawiam go koło drzwi, a potem dociągam krzesło. Szybko blokuję klamkę krzesłem, a potem zmieniam łyżkę na żelastwo. Odzyskaną przyjaciółkę przyciskam do piersi. Nie pozbędę się przecież mojej ulubionej zabawki…

Ciągnę za sobą kolejny miecz w stronę drugich drzwi. Kuchnia, tak? Postanawiam tam wejść, może znajdę noże, albo inne tasaki… Oczywiście wiem, że unieruchomienie tymczasowego ciała Paziutka nie rozwiąże sprawy, ale potrzebuję czasu.

Bo myślę, że już wiem, co może go unieszkodliwić – pożar. Potrzebuję wykonać kilka przygotowań, rozlać benzynę, a potem podpalić rezydencję. Jest stara, będzie się pięknie palić. Uśmiecham się na tą myśl. A ja poczekam sobie, na zewnątrz, gdyby Paziutek znalazł jakieś kolejne ciało i wylazł na zewnątrz. Tasak powinien wystarczyć. Nie mogę powstrzymać chichotu.

 

__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić.