Luna zamarła w kącie. Przerażona przypadła do ziemi. Zapach śmierci, mgła i wirujące cienie. Nie potrafiła zrozumieć tego co widzi i może dlatego tak bardzo się bała. Nie rozumiała również dlaczego jej jest aż tak bardzo smutno, dlaczego czuje stratę i ból w sercu jeśli Bonnie nie była jej szczególnie bliska, ot jeden z wielu kotów w domu, a śmierć jest naturalnym elementem życia. Nawet tak głupia i bezsensowna śmierć jest częścią kręgu stworzenia i jako taka nie powinna aż tak boleć, a bolało tak jakby Bonnie była jej przyjaciółką czy wieloletnim wiernymtowarzyszem którego co prawda można nie lubić a bez którego trudno żyć. Nie rozumiała tego wszystkiego.

- było ich pięcioro - szeptała do siebie - pięcioro w samochodzie, pięcioro w domu ja, Bonnie, Amon, Coco, Panna Havisham i ... ktoś jeszcze kto - nie pamiętała

W tej chwili wszystko straciło sens, nawet piękne koraliki tajemnic straciły cały swój powab. Wiedziała tylko, że musi opuścić to miejsce, szła przed siebie jak we śnie, ktoś ją mijał ale nie potrafiła powiedzieć kto. Słyszała zaniepokojone głosy innych ale nie potrafiła powiedzieć kto co mówi. Podeszła do lustra, nie wiedziała dlaczego, nie wiedziała po co. Dotknęła je łapką było zimne i nie przyjemne w dotyku. Lustra powinny być zasłonięte pomyślała - ale nie wiedziała czemu właśnie teraz przyszedł jej do głowy ten ludzki zabobon, po śmierci kotów nikt przecież nie zasłania luster.