Gdy wsiadł do samochodu, pożałowała że nie ukradła mu mapy gdy miała taką możliwość... Nie chodziło tylko o to, że na samą myśl o spędzeniu z nim kolejnych dni w ciasnej puszce miała ochotę wyć. Ledwie wytrzymywała z nim w bunkrze a przebywanie z nim sam na sam w samochodzie już teraz, choć jeszcze nie ruszyli na dobre wydawało jej się torturą. Zresztą płaskowyż to nie była sprawa ludzi, a takich jak ona.Żaden człowiek, dla własnego dobra nie powinien trafić tam gdzie wilk spotka jasną Panią. Zresztą jeśli ona naprawdę istnieje, to czy zaakceptuje obecność człowieka czy też uzna że bruka ona świętość tego miejsca. Nie wiedziała również co będzie jeśli spotka innych takich jak ona, nie wszyscy traktują ludzi inaczej niż łup i kolacja... Sama nie da rady go bronić przed swoim rodzajem... a nawet jeśli nie przygotowany ludzki umysł może nie być w stanie przyjąć pewnych rzeczy do wiadomości , wiedziała co się dzieje z ludźmi gdy widzą ich w ich najpotężniejszej formie… A jeśli to zasadzka. Im więcej o tym myślała tym bardziej przekonywała się, że gospodarz nie powinien trafić na płaskowyż. A już na pewno nie teraz. Dla jego własnego dobra powinna pojechać sama, jak to wspominał ojciec, nie wolno narażać innych w imię własnych złudzeń. Niestety na żale było już za późno. Odpaliła więc Walkirię i ruszyła w milczeniu wybierając bezpieczniejszą chodź dłuższą drogę.