Tropicielka odruchowo objęła towarzyszkę ramionami i wtuliła głowę w rozkosznie miękkie, delikatnie pachnące piżmem futro. To był powrót do domu. Otaczający ich obraz zniszczenia nie miał teraz znaczenia, kiedy Walaja znalazła się obok. Zresztą, po czym było płakać. To wszystko, co ich otaczało, zostało zniszczone wiele lat temu. Nie zdołali zmienić przeszłości, jedynie nieznacznie wpłynęli na jej bieg. Dziewczyna zastanawiała się, czy mag przeżył bitwę? Może udało mu się dotrzeć do małego księcia? Sądząc po stanie, w jakim był zamek, niewiele się zmieniło. Wszystko miało się okazać, kiedy znowu dotrą do ludzi, którzy nie opuścili tego czasu nawet na chwilę. Kiedy usłyszą zaktualizowaną historię tej części świata.
Jeszcze przez chwilę rozkoszowała się bliskością kocicy, a potem popatrzyła na księżniczkę, która wydawała się nieco oszołomiona. Jeśli jej stan był wynikiem reakcji na obraz zniszczenia, który dokonał się przez lata, to niewiele mogła pomóc. Dziewczyna z czasem będzie musiała przywyknąć do świadomości, że przeszłość, którą znała odeszła na zawsze. Jeśli jednak Margery przestraszyła się jej towarzyszki, łatwo mogła temu zaradzić.
- Poznaj moją przyjaciółkę. - Odezwała się do księżniczki. - Ma na imię Walaja i nie zrobi ci nic złego. Atakuje tylko wrogów lub kiedy próbuje zdobyć coś do jedzenia, ale nie martw się, nie jesteś w zakresie jej gustów kulinarnych. - Spróbowała zażartować, by nieco rozładować przygnębiającą atmosferę.
Potem wstała i podeszła do mężczyzny, który tak niespodziewanie przeskoczył wraz z nimi przez barierę czasu. Wyglądało na to, że zdołał przeżyć upadek. Najwyraźniej jego chęć przetrwania była silna. Girlaen zastanawiała się, jak przystosuje się do nowej rzeczywistości, kiedy delikatnie opatrywała jego rany. Nie miała teraz do dyspozycji silnej magii, ale mogła mu pomóc także w bardziej konwencjonalny sposób.