Łowczyni nie była zaskoczona pojawieniem się martwych. Przestraszona - owszem, choć bardzo nie chciała dać po sobie tego pokazać. Ale podskórnie *spodziewała się*, że w tym przeklętym przez bogów miejscu natkną się właśnie na nieznających spokoju umarłych... choć w jej wyobrażeniach byli to raczej rozkładający się lub dawno pochowaniu tu władcy, a nie jeszcze całkiem "świeży" szejk, o którym niedawno przecież słyszeli...

Cóż, na pewno Enki nie chciała skończyć tak jak oni - cokolwiek ich tu zabiło, wrócili do "życia" jako krwiożercze stwory, a to był los, którego łowczyni nie życzyła ani sobie... ani nawet wrogom.

Była przygotowana na walkę w zwarciu, ale widząc co robi Ianus, poszła za przykładek Cedmona, rzucając pochodnię na ziemię i łapiąc za łuk. Wycelowała oczywiście w ibn Rasula - bo stado należy najpierw pozbawić "głowy", czyli przewodnika... albo dominującego samca, a młody szejk, nawet po śmierci, zdecydowanie na takiego wyglądał!