Dziewczyna czuła podekscytowanie zmieszane z obawą, gdy usiadła przy ostatnim wolnym stoliku naprzeciw swojego byłego chłopaka. Całą drogę próbowała nie myśleć o tym dziwnym odczuciu, jakby był on zawiedziony jej obecnością, ale nie była w stanie tego od siebie odegnać.

- Musisz być potwornie głodny. - uśmiech Eileen miał maskować jej nerwowość - Co chcesz zjeść?

Steven nie spojrzał nawet na kartę, która leżała na stoliku. Był tutaj stałym bywalcem.

- Dla mnie New Yorker z frytkami - uśmiechnął się lekko. - Dla ciebie grillowane warzywa?

Pamiętał jej ulubioną potrawę.

Eileen uśmiechnęła się do Stevena i skinęła głową.

- Tak... Dokładnie tak. - skryła pod stolikiem dłonie, aby jej dawny chłopak nie widział ich drżenia - ...wciąż pamiętasz.

Steven odrzucił grzywkę.

- Nie zapomniałem tego co nas łączyło Eileen - uśmiechnął się blado. - ale musisz w końcu zaakceptować to, że to już przeszłość.

- Dlaczego? - zapytała, ale zaraz sprecyzowała - Dlaczego to ma być przeszłość? - spojrzała na blat stolika - Zmieniłam się, Steven. Nie popełniłabym takich błędów…

- To już nie ma znaczenia - uśmiechnął się smutno. - Eily, wsiadłaś do pociągu i ten pociąg odjechał. Teraz jestem z Breanne. Jest nam ze sobą dobrze - wzruszył ramionami. - Im szybciej się z tym pogodzisz, tym szybciej będziesz mogła być szczęśliwa… z kimś innym - podkreślił. - Złożę zamówienie.

Wstał i odszedł do baru.

Eileen poczuła gorzkość w gardle, patrząc na odchodzącego Stevena. Schrzaniła wtedy i wiedziała o tym. Schrzaniła. Czemu on jej nie jest w stanie przebaczyć, nie będą znowu razem? Ta Breanne na pewno jest obrzydliwym babsztylem, nic ciekawego.
Na pewno.
I z kim niby ma się według niego związać? Nie ma nikogo przecież, tylko z Shawnem łazi... a przecież on się nie nadaje na jakikolwiek związek. Nawet jeżeli by zechciała.

Wyciągnęła swojego smartfona i położyła go na stoliku, po czym zaczęła bez zainteresowania przeglądać kanał, jaki robił za jej "pracę".

Wrócił chwilę później z tacą z dwoma talerzami i dwiema butelkami coli. Potrawy pachniały znakomicie.

- Smacznego - powiedział. - Chciałaś o czymś porozmawiać Eileen… o czymś innym niż nasz były związek?

Dziewczyna bez pośpiechu zaczęła przeżuwać jedzenie, które w tym momencie wydawało się jej mieć smak tektury. Przełknęła jednak, starając się skupić myśli na innych sprawach niż związek.

- Miasteczko. - zwróciła uwagę na niewygaszony ekran telefonu leżącego niedaleko talerza - A raczej... - na chwilę zatopiła się ponownie w oczach Stevena - ...jego niechlubne miejsca. Te, które się unika. Potrzebuję wiedzieć gdzie są... - zakręciła smartfonem po blacie - ...aby się tam udać.

Spojrzał na nią uważnie.

- Zawsze szukałaś kłopotów - skwitował. - Niechlubne miejsca?

Okroił kawałek soczystego steka po czym wpakował go do ust. Myślał przez chwilę żując.

- Cała wschodnia część miasteczka jest pełna pustostanów i niezbyt przyjemna. Dużo osób straciło pracę i... hmmm... za mało? To może stare hangary po południowej stronie kopalni, w których została reszta sprzętu po jej zamknięciu? Ta część, która już się nie nadawała do sprzedania. Większość i tak została już rozszabrowana przez złomiarzy. Niebezpieczna okolica i nie polecam się tam pojawiać samej - spojrzał na nią groźnie, po czym się uśmiechnął i wrzucił kolejną porcję jedzenia do ust. - Chociaż to na pewno cię nie powstrzyma - dodał gdy już przełknął. - Jeżeli mówimy o niechlubnych miejscach - dodał jeszcze po chwili zastanowienia, - jest jeszcze garstka indian za więzieniem stanowym. Taaak... Myślę, że to najbardziej niechlubna część historii miasteczka. Chyba nie zamierzasz tam chodzić sama, co?

- Zgłaszasz się na ochotnika, aby mi towarzyszyć? - zapytała niewinnie Eileen - Bo tak, mam zamiar się udać, w któreś z tych miejsc... albo we wszystkie. Nie boję się iść sama, duża jestem... a i tak w razie czego... - skrzywiła się - ...nikt płakać za mną nie będzie.

- Nie - roześmiał się uroczo poprawiając włosy. - Nie jestem taki szalony jak ty. No cóż… - otarł usta chusteczką, - muszę już lecieć. Wpadnij kiedyś i opowiedz jak ci poszło. - Wstał. - Nie daj się zabić wariatko!

Patrzyła bez wyrazu na miejsce, gdzie jeszcze przed minutami siedział Steven. Sama wciąż zajmowała to samo krzesło i choć zawsze uwielbiała to danie, to teraz nie była zainteresowana rozgrzebanymi warzywami na talerzu.

On nie rozumiał.

Nie chciał rozumieć.
Jak wszystko by zrobiła dla niego.

Ciągle pamiętał.
Przeszłość.

A ta przeszłość też przecież pamięta.

I wciąż kocha.

Eileen zwróciła wzrok na smartfon, przesuwając palcem po jego ekranie. Jej kanał otworzył się posłusznie, ale zamieszczona na nim treść i ludzkie odczucia ukryte w komentarzach... miały ten sam posmak kartonu, co stojące przed nią warzywa. Czemu Steven jej nie chce przebaczyć? Dlaczego...

Miał inną, młodszą.
Pustą gnojówę, kurwę zwykłą.

Czy w taki sposób...

...chce się odegrać...

...jak i ona chciała lata temu?

Zamknęła przeglądarkę w komórce, aby wybrać numer Shawna. Chciała płakać, szukać pocieszenia w kimś, komu najbliżej do określenia "przyjaciel", ale nie wiedziała czy to zrobi. Czy okaże słabość...
Steven nie był zachwycony jej chęciami odwiedzenia tych "niebezpiecznych" miejsc. Co z tego? Jeżeli by mu na niej naprawdę zależało poszedłby z nią. Skoro też mówi, że nie jest tak szalony co ona - to czemu kiedyś to szaleństwo mu nie przeszkadzało? Czemu dziś musi iść z Shawnem lub nawet sama do tych hangarów?
W końcu...

Wszystko ma znaczenie.
Bo ona nigdy nie zapomni.
I nigdy się nie pogodzi.

A Steven w końcu to zrozumie.