| Powoli, bardzo powoli odkładam całe żelastwo. Łyżkę do opon, fantazyjny tasak i całą resztę chłamu. Siadam przy stole, zdejmuję kurtkę. Patrzę w ciemność za oknem.
To się nie uda. Wiem to już na pewno. Nie uda się rozwiązać tego problemu w żaden z racjonalnych, wyważonych sposobów jakie znam. A nawet w mniej wyważony sposób – nic nie zadziała, bo mam do czynienia z czymś, co się wymyka racjonalnemu oglądowi. Mój mózg tego nie ogarnie. Ludzka percepcja nie ogarnia takich rzeczy. I nie ma sposobu, aby wyjść cało z tej sytuacji. Podobno nie ma pułapek bez wyjścia, ale wygląda na to, że do takiej trafiłam.
Oddycham głęboko. . Nie boje się już, może doszłam do tej granicy, za którą go nie ma? Czy lepiej poczekać tutaj na Paziutka, czy raczej wyjść na poszukiwanie go? Czy umrę szybko, czy będzie to trwało godzinami? Moja wiedza medyczna mi nie pomaga, wiem, ze śmierć bywa długotrwała i bardzo bolesna. Może zrobiłam błąd nie przyjmując wcześniejszej propozycji, tylko ciągle się szamocąc?
Znów patrzę na drzwi a potem ponownie w ciemność za oknem. Hipotermia wydaje się milszym sposobem śmierci niż umieranie w włócznią brzuchu. To mi coś przypomina. Podnoszę bluzkę i przez chwile wpatruje się w nabazgrany tam, lekko już zatarty znak opisujący imię bóstwa z mojego snu. Nie-snu. Bogini była tak samo realna, jak Pazutek, teraz wiem już na pewno. Tak samo realna w swojej nierealności. Nie pasującą do mojego świata, podobnie jak on.
Zamykam oczy. Jeśli mam walczyć z nieodgadnionym to tylko za pomocą drugiego nieodgadnionego. Oddycham kilka razy głęboko, uspokajam myśli i ciało. Liczę od 100 wspak, aby wprowadzić się w stan alfa. A potem powtarzam imię Bogini, raz i kolejny.
Jestem gotowa przyjąć jej warunki.
__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić. |