- Karabast, mam nadzieję, że to to nie żaden frellowski sen. – Pułkownik Pugis zaklął.
- Dobra, robimy tak. Nikomu ani słowa, dopóki nie ściągniemy tu Gubernatora Planety i więcej ludzi. – Obrócił się do swoich i skinął na jednego ze swoich, młodo wyglądającego mężczyznę w kapturze.
- Daj mi połączenie z orbitą. Komodor musi wiedzieć co tu się dzieje. Jak musisz, to błyskaj im frellańskim światłem z dachu ratusza, ale musimy mieć jakąś komunikację. Ty – wskazał na drugiego, brodacza - leć do ratusza. Potrzebujemy tu Gubernatora, jego ludzi i całej drugiej kompanii. Jak nie znajdziesz śmigacza, to biegnij. I nikomu ani słowa o ładunku. Musimy zabezpieczyć hangar zanim buntownicy dowiedzą się co tu mamy. Mamy szansę opanować te zamieszki. I powiedz, że mają zamknąć wrota.
- Tak jest!
Mimo, że nie wyglądali na regularne wojsko, obaj żołnierze jednocześnie krzyknęli i błyskawicznie ruszyli w głąb korytarza, którym przyszli.
Pułkownik obrócił się do Łowcy i jego załogi.
- Jak zapewne zauważyliście, mamy tu zamieszki. Ktoś rozpuścił plotkę, że nasze siły przechowują lekarstwo, ale się nim nie dzielą. No i ludziom odwaliło, co mnie zresztą nie dziwi. Problem w tym, że teraz naprawdę je mamy… ironia losu. Wasz statek musi tu zostać. Nie mamy teraz możliwości aby go rozładować, musimy poczekać na więcej ludzi i Gubernatora, inaczej desperaci, albo jakieś gangi zaraz nam to wszystko rozkradną. To dobrze, że przylecieliście. Już myślałem, że to wszystko pójdzie w szambo. Skąd macie to lekarstwo? Jakie są wiadomości od pani komodor?
Kiedy wielkie wrota hangaru drgnęły i zaczęły powoli się zamykać, w słuchawkach Lyria odezwał się sygnał połączenia krótkiego zasięgu z Interceptora.
- Tu Saber-1. Misja wykonana i…czy potrzebujecie jeszcze eskorty?
Przez chwilę w przefiltrowanym głosie kobiety dało się wyczuć coś niemal nieuchwytnego. Współczucie? Zdziwienie? Wstyd?