Oswald słuchał Fritza i ciekawie rozglądał się po pokoju, przyglądając się trofeom zawieszonym na ścianach.

- Ładne trofea. - Skupił wzrok na gospodarzu. - Szczególnie okazałe te dziki. Jeśli pytać mnie, to godne nawet elektorskiej ściany. Często panie polujecie? - Zapytał zaciekawiony.

- Ale do rzeczy. Taka banda grasująca po okolicy źle może się odbić na majątku. Jak wieść rozejdzie się po kupcach, to jeszcze zaczną omijać ten szlak, a wtedy wiadomo. Może być trudno odbudować reputacje. Na tyle się już parszywce rozbestwili, że nawet karczmarza w nocy przydybali w jego własnym domu. - Pokiwał głową. -No i Randulfie, nie osiem do podziału, a osiem dla każdego. Choć to niebezpieczne zadanie, bo nie wiadomo ilu ich dokładnie jest w tej bandzie i dopóty nie wsadzimy kija w gniazdo os, nie dowiemy się ile ich tam siedzi. Proponuje po piętnaście dla każdego z nas. Wiem że wydaje się to dużo, ale niech potraktuje to pan jak inwestycje we własne ziemie. Skuteczne i bezpardonowe wycięcie całej bandy wyśle wiadomość każdemu zbirowi, że bezpieczniej po prostu omijać te okolice i utwierdzi kupców w przekonaniu że dusi się tutaj problemy nim zdążą zacząć zagrażać interesom. Przekonywał, uważnie dobierając argumenty i dając gospodarzowi czas do zastanowienia nie za szybkim tempem przemowy.


- Oczywiście z każdego zbira przyniesiemy trofeum. Prawa dłoń, którą ważyli się podnieść na pańską własność? Będzie można je przybić do pręgierza jako przestrogę. Do tropienia tych szczurów możemy przystąpić niezwłocznie. Wiem nawet już gdzie zacząć zadawać pytania, a dalej zobaczymy gdzie zaprowadzi nas trop. Bosch rozłożył przyjaźnie ręce kończąc gestykulować i czekał na odpowiedź.