"Nie wierzę, nie wierzę nie wierzę!!!”
Krasnoludy po swojemu, z wrzaskiem i impetem wpadły i siekały wszystko co popadnie, jakby ich ktoś tu zaprosił!
Rozwydrzeni barbarzyńcy. Chodzące baryły. Pijusy zawszone. Miała naprawdę dość. Królik wisiał jej cały czas nad uchem. Przypomniały się jej spotkania z krasnoludami kiedy jeszcze jako elf przemierzała lasy i miasta ze swoimi braćmi. Wyglądały niektóre z nich podobnie jak to. Tylko że wtedy miała łuk. I mogła leczyć. A bracia byli bardziej chyba odporni na kilofy albo na tyle bardziej sprytni by nie podchodzić tak blisko do szarżującej beczułki z kilofem. Nie miała pomysłu jak to naprawić, pewnie gdyby mieli więcej miejsca i możliwości manewru nie pakowaliby się prosto pod kilofy. Ale co mieli zrobić, jak tu uciekać teraz po tych tunelach z tymi kilofami wymachującymi za ich plecami. Spróbowała leczyć jeszcze raz, tak jak zawsze, może z dala od tej trawy się uda. Trawa mogłaby zabrać się za tych szalonych pijusów, nie nią. Co ona zrobiła tej trawie!? Ta Trawa nie widzi że ona jest elfem!? Elfy miłośnicy drzew i trawy!!! Ślepa ta trawa czy co!? Nie, nie mogła uwierzyć! To się nie mogło tak skończyć! Pokonali smoki, hydry, demony, a mieli zginąć w wstaniu z tymi baryłami!? Już widziała jak bardowie się nabijają. Ej, to ten kleryk elf, co dał zamienić się w wilka a potem zginął zabity przez dwarfy bo nagle przestał umieć leczyć!?
Ehehehe dobre!
Chociaż znała legendy o takich co to strzygę pokonali, a od wideł chłopskich zginęli. Dlatego nadal trzymała się z tyłu na bezpiecznej odległości i pomagała unieszkodliwić tego jednego, powalonego dwarfa.