Willie czuł rozczarowanie i żal. Po cóż więc była ta cała wyprawa? Mieli wrócić z pustymi rękoma? No, może i zdobyli kilka drobiazgów, jak na przykład elficki miecz, który dumnie wisiał u jego pasa, ale... Chyba nie na to liczył. Wszystko się skończyło zanim tak na dobre się rozpoczęło. Kilka marnych, niewartych uwagi przygód i tyle? Co mieli opowiadać w Shire? Z czym mieli tam wrócić?

Willie pomyślał sobie o tym, jaka Maddie będzie niezadowolona i rozczarowana. Co z niego za bohater i poszukiwacz przygód? Nie będzie miał się czym szczycić. Żadnego skarbu, żadnej blizny, kompletne dno. Ze złości kopnął jakiś kamyk i podreptał przygnębiony za resztą, prawie wcale się nie odzywając.

Kiedy wracali, Wilibald zastanawiał się, co słychać u Alatara. Ciekawiło go, co czarodziej porabiał i właściwie jak zamierzał zareagować na fakt, że niestety ich misja się nie powiodła. Bo jak można było nazwać tę wyprawę sukcesem? No wcale!

Nieco rozchmurzył się, kiedy na swojej drodze spotkali tajemniczego dużego człowieka, ubranego w brąz i zieleń z łukiem w ręku. Dunedain - gdzieś już Willie słyszał to słowo, choć nie potrafił sobie przypomnieć gdzie.

- Kim są Dunedainowie? - spytał bez żadnych ogródek Arathorna, kiedy zmierzali ku obozowisku tych dużych ludzi.

- Prośbę? Madocu, chyba sobie żartujesz. Przybyliśmy tutaj na wielce ważną misję odnalezienia grobowca Halbarda syna Ohtara! Czy jakoś tak. No, Alatar, to jest ten czarodziej, chciał znaleźć w nim jakiś klucz, bo ponoć jest tam zakopany razem z tym Halbardem - wtrącił się Willie, który już dłużej nie mógł milczeć, kiedy rozmawiali z Dunedainami.