"A nie mówiłem" niewiele mogło teraz pomóc. Jedyną jasną stroną było to, że nie musiał zjadać własnego kapelusza. Nie miał broni zasięgowej, nie potrafił czarować... A negocjacje, jak już koledzy udowodnili, nie miały sensu.
- Atakują od tyłu! Przebijcie się do wyjścia, zatrzymam ich jak długo zdołam. Corrobreth, idź za nimi - rzucanie się w ciasny korytarz nie miało sensu, tam przewagę miałby wróg. Długa broń szlachcica potrzebowała więcej miejsca. Mógł jedynie ostrzec wszystkich i przyjąć postawę obronną.

Wiele, wiele lat później powstał poemat o tej walce.
Zaczynał się od słów:
I ciągle powtarza, i ciągle powtarza,
tak głośno, że budzą się ćmy.
Nie zawierajcie pokoju ze szczurem,
nawet gdy gada jak my