Przez kilkaset lat jakie dzieliło śmierć nieszczęśników pogrzebanych żywcem od obecnych czasów, ich ekwipunek zdążył zamienić się w nic nie warte reszki. Skóra sparciała, ubrania zamieniły się w strzępy, a stal pordzewiała i stała się nad wyraz łamliwa. Jednak wśród rzeczy, jakie pozostawili po sobie członkowie wyprawy von Wittgensteina znalazły się też przedmioty, które oparły się działaniu czasu. Albo prawie oparły...

Pieniądze porozrzucane po podłodze i powciskane w szczeliny skalne były zaśniedziałe, poczerniałe lub pokryte patyną. Lothar wiedziony ciekawością oczyścił jedną z monet, aby sprawdzić czyja podobizna widnieje na złotym krążku. W magicznym świetle czaru Wolfganga odczytał napis „Otton VII Holzkrug“. Sięgając w zakamarki swojej pamięci połączył imię Cesarza z latami w jakich ów panował. Moneta musiała pochodzić z początków XXIV stulecia, a więc miała co najmniej dwieście lat!

Poza sporą ilością pieniędzy, wśród zniszczonego przez czas ekwipunku udało się znaleźć... brakujący klucz-cylinder do wewnętrznego pomieszczenia pod krasnoludzkim semaforem. Teraz, posiadając wszystkie sześć kluczy można było poznać sekrety ukryte przez właściciela obserwatorium.

Axel pacnął się w kark, gdy poczuł kolejne ukłucie. A potem zaczął drapać po brzuchu, co nie było łatwe ze względu na kaftan kolczy i skórzaną kurtę jakie miał na sobie.