Helena wspierająco położyła dłoń na ramieniu Elely.
- Nie przejmuj się, to nie twoja wina. Możemy zostać tu, a nieopodal pewnie też będzie dobrze.

Po kilku bąkniętych przez towarzyszy słowach podejrzewała, że każdy dostrzegł w wizji taką czy inną katastrofę. Chyba jednak nie każda miała związek z bogami. Astine widziała wioskę. Czy niziołka również widziała wioskę? Swoją, zniszczoną przez koboldy? Kapłanka postanowiła ją o to zapytać gdy tropicielka trochę się uspokoi. Obawiała się jednak, że gdy niziołka przyjdzie do siebie może im zrobić niezłą awanturę. Póki co nie przydali się do niczego, powodowali zagrożenie za zagrożeniem, a niektórzy myśleli więcej o swoich sprawach niż o zleconym zadaniu. I choć Helena nie miała sobie nic do zarzucenia to jako członek grupy czuła się za to odpowiedzialna. Postanowiła być bardziej stanowcza, choć między bogami a prawdą, to dopóki nie napotkają zagrożenia nie na wiele mogła się przydać.

Na myśl o bogach wzdrygnęła się. Kłótnia - kolejna - kompanów przyjemnie odwróciła myśli kapłanki od potwornej wizji. Co to było - przepowiednia? Ostrzeżenie? Czy należało je traktować dosłownie? A może magia igrała z ich najskrytszymi lękami i to co zobaczyli nie miało nic wspólnego z rzeczywistością? Jeśli tak, to dlaczego spali aż tak długo?

Przydałoby się skonfrontować to, co wszyscy widzieli, ale czy ktokolwiek będzie miał ochotę o tym rozmawiać? No może prócz zimnokrwistego Ivora? Helenie na samą myśl o tym co zobaczyła z przerażenia miękły nogi. najchętniej nie tylko nie mówiła, ale i nie myślałaby o tym wcale.

Póki co kapłanka postanowiła skupić się na wspieraniu Elely i przenoszeniu obozowiska. Zastanowi się później.