Grisza przemyślał szybko propozycję swego młodego towarzysza.

- Nie, trakt obstawiony jest przez strażników. Trza nam głębiej w las ruszyć, tu mamy większe szanse na schowanie się.

Znów musieli to robić, ukrywać się. Tym razem przynajmniej było to łatwe. Mieszczuchy za nimi robili więcej hałasu, niż wojska jarla Jednookiego plądrujące Kalingrad. Nie mieli żadnego problemu z uniknięciem pościgu. Gdy odgłosy pogoni całkiem ucichły, znaleźli odpowiednio osłonięte miejsce do odpoczynku, złapania oddechu i przemyślenia swojej sytuacji. Przysiedli na i wokół pnia powalonego drzewa, bez jedzenia, pieniędzy i – chwilowo – pomysłu na kolejne godziny i dni.