Na szczęście rozmowa z szefową zakończyła się bez zbędnych nerwów. Nie była to połajanka, tylko jasne wyznaczenie granic oraz zasad. Dave to szanował. Dopóki wynagrodzenie się zgadzało.
Po rozmowie udał się wpierw odstawić pozostałe zapasy medyczne, następnie coś zjeść a w końcu porządnie się wyspać. Łoża dzieciaków były bowiem niezbyt dostosowane na jego gabaryty. Obudził się dopiero, gdy przyszli zawołać go na jego wartę.
Reszta dnia mijała mu spokojnie. Wykonywał swoje obowiązki, gawędził z mechanikami, czyścił oraz zabezpieczał broń, dyskutował z kwatermistrzem na temat przewagi pewnych rodzajów broni nad innymi oraz starał się unikać z Cal ponad potrzebne minimum. Co innego Alice. Często starał się tak dobrać warty, by moc razem z nią odpowiadać za bezpieczeństwo składu. Wspólnie wspominali Teksas, opowiadali sobie przeszłe historie, anegdoty z domu. Wyczuwał w niej skrawek dawno zapomnianego domu, dlatego tak go do niej ciągnęło. A przynajmniej tak to sobie tłumaczył. Z Wścieklizną wiele nie pogadał, prawie w ogóle jej nie widywał. Jego ulubionym miejscem w pociągu były tylne wagony. W wolnych chwilach często spoglądał wstecz, na mijane krajobrazy. Nachodziły go wtedy melancholijne oraz filozoficzne myśli na temat przemijania oraz śladów pozostawianych w odwiedzanych miejscach. Myślał nawet, czy nie napisać o tym kilku wierszy. Na szczęście kiepski był z niego pisarz, bo zapewne była by to szmira jakich mało
***
Gdy pociąg zatrzymał się na stacji, zeskoczył na ziemię. Ubrany w swój luźny płaszcza oraz charakterystyczny kapelusz z szerokim rondem podziwiał samochody stojące na zewnątrz. Wyglądało na to, że ich obsada mocno się zwiększy. Oby tylko było wśród niej więcej wąsów niż cycków.