Rycerz patrzył w milczeniu na drewnianą platformę, bo przecież nie most, w milczeniu. Splunął śliną na ziemię, trochę żeby oczyścić usta z pyłu, a trochę z niesmaku, który czuł.

- Przepraszam, Pani. Dziękuję, Pani.

Brzmiał oschle, kapłanka aż popatrzyła na niego zaskoczona. Grossheim nie był jednak zły na nią, a na Zakon. Wszedł na samą krawędź platformy przyglądając się brzegowi po drugiej stronie rozpadliny. „Po co ta zabawa?” – pomyślał. – „Przecież to nie ma żadnego sensu.”

Gdzieś za jego plecami gadał Dieter, brzęcząc niczym natrętna mucha, przeszkadzając w skupieniu.

- Jak już skończysz filozofować, przymierz się do przeskoczenia rozpadliny albo znajdź linę, będzie z tego większy pożytek. A może zaczekamy, aż jakiś zakonnik przyjdzie naprawić, co zepsuliśmy? W końcu próby trzeba przygotować dla tych, co przyjdą po nas.

Na twarzy nie miał nawet śladu uśmiechu.