Dzień Świąteczny (Festag), 17 Nachgeheima 2522, południe
lewy brzeg Soll, pole bitwy dzień drogi na południe od Meissen

Ostatnim nie spodobało się na drugim brzegu. Nieprzyjemna atmosfera działała na zmysły. Diukowi wydawało się, że dostrzega leżące trupy, Gustaw zapomniał, że przecież sam tę bitwę wygrał i martwi zostali pochowani, Galeb i Detlef trzymali się bliżej siebie niż wcześniej, gotowi bronić nawzajem swoich pleców...

Niezależnie czy poczucie zagrożenia wynikało z lęku przed nieumarłymi, pościgiem czy własnymi jednostkami, prawie żaden z nich nie chciał zostać tu ani minuty dłużej niż potrzeba. Z dwoma wyjątkami.
Loftus zaproponował, że zostanie jako tylna straż, o ile ktoś wymyśli sposób, by nie zgubił się szukając ich na wzgórzach, został jednak zignorowany przez wszystkich. Nie potrafiąc tropić musiał zrezygnować ze swoich planów.
Podobnie jak Leonora, która naprędce zbudowała prowizoryczny ołtarz i rozpoczęła modły. Czekało ją jeszcze wiele miesięcy nauki. Boginię podstępów bitewnych próbowała przekonać, by wsparła tych co zginęli walcząc odważnie i uczciwie. Czyli, mówiąc jaśniej - tych, co głupio padli. Zapewne gdyby Leo urodziła się w Imperium, byłaby fanatykiem Ulryka, w każdym razie na razie jej modlitwy pasowały bardziej do północnych przełęczy i lasów niż do południowych równin i wzgórz Estalii. Do tego prosiła o interwencję w dziedzinie Morra. Ale za to modliła się żarliwie, nie oczekując żadnej łaski ani nagrody i do tego w miejscu gdzie zwycięstwo odniosła strona mniej liczna, ale za to mądrzejsza taktycznie i sprawniej dowodzona. Niestety, nie dano jej czasu i jak każdy, kto służy Myrmydii, gdy dostała rozkaz, musiała opuścić ręce, przerwać modlitwę i go wykonać. Ale dostrzegła błysk w trawie. Schyliła się, by podnieść srebrną szpilkę do płaszcza, w kształcie włóczni, świętego symbolu Myrmydii.

Swoje plany na miejscu bitwy doprowadził do końca tylko Oleg. Jako jedyny wpadł na to, że brak choćby pobieżnego zorientowania się co tu się dzieje nie jest tak dobrym pomysłem jak wydawało się innym.
Zwłaszcza, że kiedy zwrócił uwagę na Ostatka zauważył, że zwierzę jest niespokojne znacznie bardziej niż by to wynikało tylko z dopiero co przeżytej przeprawy.

Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że kryjące zmarłych niskie kurhany powstałe przez ułożenie martwych rzędami w okopach i zasypanie ich ziemią mogły zostać rozkopane przez zwierzęta, ale gdy włóczęga-zwiadowca natrafił na leżącą na ziemi kość udową niemal zwymiotował. Nie miał dobrych wieści.... Widywał już ślady zwierząt i ich zębów. A ślady zębów, które teraz widział były ponad wszelką wątpliwość ludzkie.

Dzień Świąteczny (Festag), 17 Nachgeheima 2522, wieczór
Wzgórza nad Soll

Mając pół dnia na oddalenie się od pola bitwy Ostatni nie marnowali czasu. Choć najlepiej wzgórza znał Bert, który przecież większość bitwy spędził właśnie na nich, do prowadzenia został wyznaczony Oleg. Musiał wybierać drogę, którą przejdzie nie tylko człowiek czy krasnolud, ale i objuczony muł i kuce, tempo niskie już ze względu na zachowywaną ostrożność i trudny teren dodatkowo spadło. Zwierzęta nie robiły problemów, zupełnie jakby też chciały się oddalić od pobojowiska. Po ośmiu godzinach męczącego marszu, będąc zaledwie kilka kilometrów od pola bitwy, musieli zatrzymać się i rozbić obóz, zanim zapadający zmrok uniemożliwi im działanie.
Trzymający się z tyłu Loftus nie dostrzegł pościgu ale nawet on wiedział, że przy tak wyraźnym zostawionym śladzie, który i on momentami dostrzegał, każdy "specjalista" bez problemów ich znajdzie. Choć bowiem wcześniej uradzili, że zajmą się zacieraniem śladów, nikt tego nie zrobił.