lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [PF 1e 18+] Inwazja Żelaznych Kłów [Ukończona]

Jacques69 · 16-09-2018, 17:12

Druid po opuszczeniu rudery, ruszył w kierunku truchła rysia. A więc to zwierzę było kompanem starego Kelocha. Takim samym jak Psotniczek dla niego... Sulim już miał załkać, gdy za łokieć złapał go Kharrick. Ze szczerym uśmiechem, choć z ciągłym grymasem bólu, rzekł:
- Dziękuję ci, Sulimie, za ratunek. Zrobiłeś to, co musiałeś i uratowałeś mnie.
Druid uśmiechnął się, spuszczając głowę w dół, nie wiedząc co odpowiedzieć. Klępnął Kharricka po ramieniu, dając znać, że to nic takiego, i wrócił do rysia.
Uklęknął przy nim, pogłaskał go po pełnym blizn ciele. Być może to sam Keloch go tak podrapał, kiedy już się przemienił. Zwierzę nie rozumiało co się stało. Dlaczego jego pan tak się zmienił. Mimo to bronił go do samego końca.
Druid zmówił modlitwę nad zabitym rysiem. Potem prosił o wybaczenie.
- Tak być musiało - rzekł ze łzami w oczach. Sam chyba nie wierzył w to, co mówił. - W innych okolicznościach może byśmy uratowali tego rysia, Psotniczku, ale on był zbyt agresywny. Gdyby się wybudził w trakcie walki... Źle by się to skończyło. Mam nadzieję, że zostanie mi to wybaczone... Chodźmy - rzekł�-ponownie do misia. - Pora oddać rysia naturze.
Po czym ruszył zaciągnął truchło na skraj polany, wziął szpadel i zaczął kopać dół. Psotniczek sam z siebie zaczął mu pomagać, choć druid nawet myślał go prosić. Napocił się przy tym okropnie, ale nie przerywał. Dół musiał być głęboki. Nie chciał, by jakiś padlinożerca go odkopał. Po wszystkim będzie pewnie tak zmęczony, że już nie bardzo pomoże drużynie...

16-09-2018, 17:12	#104
Jacques69 Reputacja: 1	Druid po opuszczeniu rudery, ruszył w kierunku truchła rysia. A więc to zwierzę było kompanem starego Kelocha. Takim samym jak Psotniczek dla niego... Sulim już miał załkać, gdy za łokieć złapał go Kharrick. Ze szczerym uśmiechem, choć z ciągłym grymasem bólu, rzekł: - Dziękuję ci, Sulimie, za ratunek. Zrobiłeś to, co musiałeś i uratowałeś mnie. Druid uśmiechnął się, spuszczając głowę w dół, nie wiedząc co odpowiedzieć. Klępnął Kharricka po ramieniu, dając znać, że to nic takiego, i wrócił do rysia. Uklęknął przy nim, pogłaskał go po pełnym blizn ciele. Być może to sam Keloch go tak podrapał, kiedy już się przemienił. Zwierzę nie rozumiało co się stało. Dlaczego jego pan tak się zmienił. Mimo to bronił go do samego końca. Druid zmówił modlitwę nad zabitym rysiem. Potem prosił o wybaczenie. - Tak być musiało - rzekł ze łzami w oczach. Sam chyba nie wierzył w to, co mówił. - W innych okolicznościach może byśmy uratowali tego rysia, Psotniczku, ale on był zbyt agresywny. Gdyby się wybudził w trakcie walki... Źle by się to skończyło. Mam nadzieję, że zostanie mi to wybaczone... Chodźmy - rzekł�-ponownie do misia. - Pora oddać rysia naturze. Po czym ruszył zaciągnął truchło na skraj polany, wziął szpadel i zaczął kopać dół. Psotniczek sam z siebie zaczął mu pomagać, choć druid nawet myślał go prosić. Napocił się przy tym okropnie, ale nie przerywał. Dół musiał być głęboki. Nie chciał, by jakiś padlinożerca go odkopał. Po wszystkim będzie pewnie tak zmęczony, że już nie bardzo pomoże drużynie...