Łuczniczka, która nagle znalazła się w centrum zainteresowania nie wiedziała co powiedzieć. Abelard zwrócił się do niej jak do córki, Drago rzucił głupim komentarzem, zanim zdążyła się odezwać zrobił to Kasztaniak, a na koniec podeszła do niej Cat. Nie była przyzwyczajona do takich tłumów i zareagowała wycofaniem. Nie była tak wygadana jak akolita, ani tak mocna w gębie jak krasnolud. Riposty przychodziły do głowy, głupia wszakże nie była, ale często coś ją blokowało i nie potrafiła się odezwać. I tak ani "nie jestem Twoją córką" ani "Był jeden taki, jak powisiał głową w dół przez godzinę to mu przeszło" nie wyszło z jej ust.
Zamiast tego uciekła pozbierać strzały. Dwie z trzech udało się odzyskać. Ale znalazła chwile czasu by uśmiechnąć się do krasnoluda, podziękować Cat i kiwnąć głową do akolity. Zakładała, że i on chciał pomóc, na swój sposób.
Worki zignorowała. A na elfa popatrywała kiedy nie widział i trzymała się z daleka.

Ranna ani kontuzjowana nie była, chyba żeby liczyć niewyspanie. W osadzie rzuciło się w oczy obwieszczenie o dorocznym turnieju łuczniczym. Może w tym roku w końcu uda się wygrać. Do tej pory była najwyżej czwarta, ale w końcu musi się udać. Musi tylko więcej trenować. I może to co przeżyła w nocy też się przyda. Gdy tylko ustaliła o której się spotykają poszła do domu się przespać. Macocha nie powinna marudzić, dwie sztuki złota to połowa normalnego miesięcznego zarobku Robin. Tylko lepiej nie mówić rodzinie o zmarłym przemytniku. Nie było potrzeby obciążać ojca jej problemami, a z jego kobietą to już w ogóle... ~Może powiem bratu? - zastanawiała się. I planowała już trening.