Spożytkowali ten dzień tak, jak uznali to za słuszne. Pod nieobecność Navarra zajęli się domem, obejściem i poznawaniem okolicy. Dość szybko odnaleźli się w nowym miejscu.

Polanka nie była zbyt duża i otaczały ją strome zbocza. Jak się okazało, strumień spadał tutaj niewysokim wodospadem, obok którego znajdowała się ścieżka prowadząca w góry. Grisza czuł się wreszcie w swoim żywiole, szukając śladów. Bez problemów mógł się zorientować, że ścieżka jest używana przez kogoś ciężkiego, noszącego podkute buty. Domyślał się, kto to jest, ale po godzinie wędrówki w górę nie znalazł Navarra. Znalazł za to niby schody zbudowane z płyt, kamieni i głazów.

W drugą stronę dolinka zwężała się i zwiadowca pomyślał, że w najwęższym jej punkcie byłoby dobre miejsce na obronę, w razie ataku. Nie potrafił się wyzbyć wojskowych przyzwyczajeń. Dalej w stronę Zalesia dolina robiła się szersza, a zbocza łagodniejsze. Grisza znajdował tropy zwierzyny, a w miarę pogłębiania się strumienia widział też ryby. Dobrze było wiedzieć, że w razie czego będą mieli co jeść.

Dymitr szukał sobie zajęć. Roznosiła go młodzieńcza energia, której nie zmniejszał kolejny dzień marszu i ukrywania się w lesie. Zajął się bydłem, zorganizował dla wszystkich kąpiel i pranie, a przy nabieraniu wody ze strumienia zobaczył w chłodnej wodzie raki chowające się pod kamieniami.

Ich towarzyszka wpadła w wir domowych obowiązków. Dom ewidentnie potrzebował kobiecej ręki i Galina zakasała rękawy. Gdzieś w ciągu dnia wydawało jej się, że zobaczyła jakiś cień, postać kryjąca się na obrzeżach lasu. Ta jednak zniknęła szybko.

Pokój Navarra okazał się być w zasadzie pustelnią. Na ziemi leżał siennik przykryty wyblakłym kocem, a wielka szafa pod ścianą, do której ciekawska Galina ośmieliła się zerknąć zawierała jedynie parę ubrań i narzędzi leżących na dnie. Kislevitka nie mogła się tu zbytnio wykazać, zamiotła jedynie podłogę z kurzy i oczyściła kąty z pajęczyn.

Spotkali się wszyscy wieczorem. Ze swoich wypraw wrócili Grisza i Navarro, tym razem bez swojego wilka.

- Poluje – stwierdził krótko, a ich mimowolnie przeszedł dreszcz. – Mam też wnyki, zakładam czasem w lesie. Jakbyście chcieli, dam je wam.

Mówił więcej, niż poprzedniego wieczora, choć ciągle niewiele. Potok słów Galiny i Dymitra powstrzymywał krótkimi, zwięzłymi odpowiedziami. Nie wydawał się zdziwiony obecnością kogoś obcego obserwującego dom. Wyjaśnił, że wieśniakom wydaje się, że gromadzi tu jakieś skarby, ale wystarcza zamykanie drzwi i obecność Nagara, by ich zniechęcić do prób kradzieży czegokolwiek.

* * *

Tak mijały im kolejne dni. Navarro znikał ze swoją torbą pełną narzędzi i wracał wieczorami. Oni zajmowali się sobą i swoim nowym życiem. Przyzwyczajali się do tego miejsca. Nie rozmawiali ze sobą o przeszłości ani planach na przyszłość.