Kennick spojrzał zdzwiony na jego niedawnych współwięźniów – czemu aż tak bronili się przed chociaż spróbowaniem pozbycia się Patrzącego? Aż tak było im śpieszno do bitki, bali się tego zjawiska, czy może nie akceptowali innych rozwiązań problemów niż te siłowe? Cóż, umysły istot rozumnych i ich działanie wciąż były fascynującą zagadką – cóż, ironiczna myśl w takim miejscu jak to. Śledczy wzruszył ramionami i wyprzedził niecierpliwego krasnoluda.
- Pójdę przodem jako zwiad. A jeśli obawiacie się Patrzącego, zajmę się nim sam, kiedy wrócimy – rzucił.