Jestem Maolmuirë aep Finwë Crevan aep Caed Wen i mówię w waszym prymitywnym języku - przemówił aen seidhe. - Jak szybko i wygodnie oceniliście kto jest kim w tej sytuacji… To my Aen Seidhe zaczęliśmy? Nie vatt'ghern, to dh'oine zaczęli. Wiele lat temu zabrali nam podstępem świat i nasze życie, spychając nas jak zagrożony wyginięciem gatunek na skraj znanego im świata. Jesteście jak niekończąca się plaga. Wasza progenitura już nie pamięta na jakich podwalinach zbudowano Ard Carraigh czy Oxenfurt. Co będzie później? Was z pewnością to nie obchodzi, ale my… My będziemy na to patrzeć. Nie wymagam od was zrozumienia. Dh'oine nie potrafią zrozumieć, są jak krople gubiąc się w deszczu.
Elfka, która do tej pory słuchała, wyciągnęła miecz i skierowała jego ostrze w waszą stronę. W jej oczach zapłonęła żądza zemsty, pogarda i nienawiść, lecz wyraz twarzy zachowała dumny i bez skazy.
Znajdę Cię i zabiję! Aep irea lokke, aep irea tedd. - broń skierowała swym ostrzem w stronę Was obu, ale jej wzrok utkwił na Egharcie.
Cáelm Lavena! Ayd a'taeghane! - aen seidhe skarcił słowem dziewczynę. Uderzyła ze złości bronią w ziemię i wbiegła w las. - Zapytałeś czego chcemy… Chcemy żebyście przestali mordować nasze dzieci vatt'ghern. Ty jednak tego nie zrozumiesz. Sam jesteś obcy w ich świecie. Przekażcie dlatego moje słowa Namiestnikowi z Fortu Leyda. Białe Wieże spłyną krwią jeśli jego ludzie nie zaprzestaną agresji wobec mojego ludu. Teraz wynoście się stąd…