Długie rude włosy, splecione w warkocz, były z pewnością cechą rozpoznawalną Eliony. Jednak to nie miedź jej włosów, smukła sylwetka czy gładka cera, którą porównać można jedynie do dobrej jakości kości słoniowej, sprawiały że skupiała uwagę każdego spojrzenia na dłużej. To w jej dużych piwnych, wiecznie zamyślonych oczach krył się sekret.

20 lat temu prawdopodobnie nikt nie przypuszczał, że z bezbronnego elfickiego noworodka, podrzuconego pewnej ciemnej nocy pod bramę klasztoru wyrośnie tak piękna i pełna życia kobieta, która właśnie staje przed wielkim wyzwaniem. Dzisiejszej nocy historia zatoczyła koło.

Wystarczyła jedna podsłuchana rozmowa matki przełożonej z mieszkanką klasztoru, aby świat dziewczyny nabrał innych barw. Nie jest sierotą, lecz owocem zakazanej miłości, dzieckiem z nieprawego łoża, a jej wysoko postawiony ojciec nadal żyje w stolicy. Eliona potrzebowała niewiele czasu aby się spakować. Zabrała najpotrzebniejsze rzeczy i oczywiście Varesa, niewielkiego nietoperza który był jej najwierniejszym przyjacielem.

Bezszelestnie i z niezmierną zwinnością wydostała się przez okno z klasztoru. Stanęła naprzeciwko ogrodzenia i choć czuła silną potrzebę spojrzenia na mury za sobą, zacisnęła wargi, po czym wyszeptała do Varesa:
- Nie ma już odwrotu, jest tylko droga przed siebie.