- Nie boję się, nie boję się, nie boję się... Vares boję się! My tu zginiemy! Nie przeżyjemy do rana!

Eliona na chwile zamilkła, rozjerzała się po ciemnym lesie po czym nabrała zimnego powietrza w płuca i kontynuowała. - W co ja się wpakowałam?! Niepotrzebnie cię posłuchałam! Jak można słuchać nietoperza? Co ja sobie myślałam?! Że od tak go odnajdę? I co mu powiem? Witaj, jestem twoją córką? Przecież ja tu zginę! Vares, to twoja wina!

Odgłos łamanych gałęzi nagle przerwał niekończący się słowotok. Eliona na chwilę zamarła po czym zawołała niepewnym, drżącym głosem w kierunku zarośli

- Ktoś tam jest? Czy ktoś tam jest? Pokaż się! Nie jestem sama! - dodała spoglądając na nietoperza. Gwałtowny podmuch wiatru spowodował, że Eliona z krzykiem uklękła nakrywając głowę rękoma i powtarzała jak magiczne zaklęcie:

- Jestem tu tylko ja i Vares! Nie ma nikogo innego! Demonów, duchów a zwłaszcza wielkich pająków! Jestem tylko ja i Vares! Tylko ja i Vares...

Wypowiadając ostatnie słowa, dziewczyna zorientowała się, że wiatr nagłe ucichł. Podniosła się z kolan, poprawiła warkocz i zwróciła się do przyjaciela

- Widzisz, od początku mówiłam że nasza ucieczka to był dobry pomysł i że sobie poradzimy, więcej optymizmu, Vares! - podsumowała Eliona, ruszając przed siebie pewniejszym krokiem.