Przerażona Helena zerwała się na równe nogi z krzykiem:
Wstawajcie! Koboldy uciekły! Niezbyt mądrym, ale cóż. W głowie tłukła jej się jedna myśl:
Zasnęłam na warcie, to moja wina!
Dopiero gdy zobaczyła budzące się towarzyszki i zwierzęta zaczęła myśleć jaśniej. Człowiek mógł zasnąć, jasne. Bywało. Że Astine i Elely nie obudziły się gdy bez mała tuzin koboldów wypełzał z obozu... no, od biedy było to możliwe. Rutyna i nuda ostatnich dni dały im się we znaki. Ale żeby nie obudził się Saug i wilk? To nie było ani prawdopodobne, ani normalne. Kapłanka odetchnęła i skupiła się na krótkiej modlitwie wykrywającej magię.
- Ktoś rzucił na nas urok - rzekła widząc ulotne ślady Splotu wokół obozowiska. Co prawda ulotność i stopień zatarcia śladu nie pozwalała na określenie ani szkoły, ani rodzaju magii - kapłańskiej czy tajemnej - niemniej jednak Helena była prawie pewna, że rzucono na nie zaklęcie snu lub podobne.
-
Cud, że nie poderżnęły nam gardeł... Wśród koboldów, które uciekły w czasie walki któryś wyglądał na czaromiota? Zresztą nieważne, i tak zdążył sprowadzić posiłki... - mruczała na wpół do siebie, na wpół do reszty, obchodząc obozowisko.
Po koboldach nie było najmniejszego śladu, nie licząc odciśniętej ziemi tam gdzie nocowały uprzednio. Kapłanka nie znalazła ani śladów stóp, ani śladów po odpełznięciu . Zniknęły również więzy. Miejsc, w których spały koboldy nie pokrył jeszcze szronem, który bielił wszystko wokoło.
- Musiały uciec niedawno. Ja tu nic nie widzę, może będziecie mieć więcej szczęścia. Zresztą... Chyba nie będziemy ich ścigać we trzy? - spojrzała pytająco na towarzyszki.