- Wasza głupota jest niemal tak wielka jak Wasza ignorancja – słowa zabrzmiały niczym grzmoty w niewielkim alkierzu. Werner podniósł się z krzesła, które zajmował i wskazał palcem kolejno na Wilhelma, Elmera i Santiago. – Naprawdę, w świetle tego co mi powiedzieliście powinienem Was skazać na stos. Ordo Scriptoris – splunął na ziemię. – To heretycka sekta, wrzód na dupie Świątyni! A Wy mówicie o nich otwarcie, sypiąc imionami, miejscami i opowiadając o ich znakach na pierścieniach! To się nie mieści w głowie. Zaintrygował mnie Ósmy Teogonista, nie przeczę. Ta sprawa wymaga głębszego poznania. Poskładałem w głowie fakty, które mi podaliście i ułożył mi się niemal pełny obraz tego w co się wplątaliście. Brnijcie w to dalej! W imieniu Wielkiego Teogonisty, któren dzierży władzę nad ludem Imperium w imieniu Pana Naszego Sigmara, nakazuję Wam zrobienie wszystkiego co w Waszej mocy, byście poznali głębię tej sprawy! I od teraz bardziej kontrolujcie to, co mówicie i komu, bo jak traficie na kogoś, kto ma wobec Was wrogie zamiary, nawet ukryte pod maską przyjaźni, to dacie gardła. Jednym słowem, trzymajcie języki na wodzy. Kiedy już dowiecie się tego, co macie się dowiedzieć w Karak Hirn, szukajcie mnie, żeby zdać relację. Ja tymczasem udam się do Eppiswaldu, któren przypadkowo jest całkiem blisko i porozmawiam ze ślepym Gustavusem. Stary mnich z pewnością wie wiele rzeczy, które i ja chętnie bym poznał. Panie Rolf, daj im papieru i inkaustu, niech piszą, że związali się ze mną przysięgą, odnaleźć mnie i zdać relację…