Rot

W złotych oczach Silvary odbiły się psotne iskierki zadowolenia kiedy jeden ze wspólników zobaczył w niej „arystokratkę”. Normalnie wyrabiała się w środowisku i napierała renomy. Innymi słowy zostało tylko wyremontować zamek na złoto i będzie prawdziwą lady na włościach. Lady Silvara Silverston! Tak! To będzie dopiero „coś”! No… I jacyś niespełnieni życiowo harfiarze będą mogli jej nagwizdać.

Wstała pilnując się by pozostać napięta jak struna. Szlachta się nie garbiła to ona też nie będzie! Ba pozwoliła wiszącej na niej biżuterii radośnie pobrzękiwać, by było ją widać i słychać z daleka! Tak niech ludzie wiedzą, że Silvara idzie. W końcu była już Lady!

W karczmie udawała niezadowoloną, by w końcu zjeść za trzech. No bo była głodna nie? Wgryzała się w mięso jakby mogło jej zwiać z talerza. W końcu gdy skończyła elegancko powycierała twarz chusteczką z inicjałami S.S. Jak klasa to klasa.

-Dziękuje za przydatne informacje dobry człowieku. Na pewno skorzystam i sprawdzę jakie dobra „prawie” luksusowe możecie mi zaoferować. – powiedziała przybierając wyuczony ton.

Jej oczy zabłysły dopiero gdy przyszło do przeglądania notatek. Gdzieś tam musiał być cholerny skarbiec krasnoludów i tylko czekał aż ona położy na nim łapę. Szybko sprawdziła możliwości wejścia i… Zaraz… Ten komin wyglądał obiecująco.

-Moi drodzy współudziałowcy. – zaczęła.

-Jestem za tym by do środka udać się korzystając z szybu wentylacyjnego. W miejscach takich jak to nie spotyka się wiele pułapek i może chociaż droga będzie trochę hmn… Niewygodna to wydaje się najbezpieczniejszą opcją. – powiodła po reszcie spojrzeniem iskrzącym złotych oczu. Zastanawiając się jednocześnie co im właściwie powie jak ją ktoś zapyta „skąd to może wiedzieć?”.