Riwelen spojrzał na ciała orków. Przez chwile poczuł dla nich odrobinę współczucia, naprawdę nieznaczną. Wbił wzrok w ziemie i zastygł na moment, jakby przywoływał niechciane wspomnienie. Po chwili potrząsnął głową, odpychając cień przeszłości a jego wzrok powędrował w kierunku rannego Kła.

Zamilcz na chwilę – powiedział łagodnie choć stanowczo. Podchodząc, uniósł dłonie i zaczął inkantacje:

Tangus jistrathar jalaran suh!

Norn jistrathar kyrnawi ast!

Locitum moipar vigis...

Ostanie trzy słowa wypowiedział szeptem. Jego usta poruszały się jeszcze nieznacznie, jakby wypowiadały dalszy ciąg.

Kiedy zaklęcia magicznie zasklepiło rany, kapłan ponownie zwrócił się do tabaxi:

- Gotowe. Świątynie drogo sobie wyceniają takie czary. W tym przypadku wystarczy, jak oszczędzisz mi swojej paplaniny podczas dalszej podróży.

Spojrzał na pozostałych i dodał:

– Chowamy ciała i ruszamy?