Azrael1022

Szybkie kroki na ulicy, które błyskawicznie skłoniły całą grupę do ukrycia się należały do ich towarzyszy, którzy odłączyli się od nich w tunelach metra. Koichi wyszedł z cienia, który dał mu schronienie i przywitał przybyszy skinieniem głowy. Potrafili przetrwać sami w niebezpiecznym i nieprzyjaznym środowisku. Łut szczęścia, czy też może opanowanie i umiejętności? Japończyk przysłuchiwał się z uwagą krótkiej opowieści Sigurn i Davida. Na zakończenie ponownie skinął z uznaniem głową. Poświęcił trochę czasu na przygotowanie się do skradania – rozmieścił nowy ekwipunek tak, aby nie przeszkadzał, ubrał pelerynę, owinął się folią izolacyjną, poświęcił chwilę na krótką medytację. Był spokojny i opanowany.

Przyszła jego kolej na czołganie się do kanału, mającego dać grupie schronienie przed cieniami, czymkolwiek były. Z jednej strony, Koichi obawiał się spotkania z czymś, czego nie można było zranić bronią, z drugiej – był zafascynowany realną emanacją energii, która została po śmierci człowieka.
Błysnęła flara, zaczęli się czołgać. Japończyk był za Mervinem. Poruszał się ciszej niż duch ducha, sunąc ostrożnie po pokrytej gruzem powierzchni ulicy. Początek zapowiadał się dobrze, jednak ognik, za którym początkowo ruszyły cienie wkrótce przygasł i istoty zaczęły sunąć z powrotem. Koichi zobaczył jak wyglądają i mimo grozy sytuacji uśmiechnął się mimowolnie. Takesumi, fałszywe nazwisko, które przybrał podczas swojej ucieczki jako uragirimono znaczyło dokładnie ‘węglowa mgła’. Tak właśnie wyglądały cienie – jak poruszające się, humanoidalne obłoki czarnej mgły.