| Mało kto teraz interesował się co jest ze statkiem. A radził sobie nie tak dobrze. Rzucało nim tak bardzo, że Martin nie przypominał sobie by kiedyś przeżył podobny, nawet na pierwszym statku gdzie zaczynał. Teraz mogli chyba tylko zginąć w możliwie najmniej bolesny sposób. Czarnoskóry na chwilę zamknął oczy i zaczął się modlić. Każdy robi się bardzo religijny w obliczu takiego niebezpieczeństwa. Wtedy usłyszał swoje nazwisko. Otworzył oczy i przez moment nie zrozumiał o co chodzi. Myślał, że to wołanie z zaświatów by już dołączył do nich ale... Ale to była kobieta bardziej realna niż on sam, Pani Bosman. Chciała czegoś od niego, teraz, kiedy nie było jak się ruszyć by nie wypaść za burtę. Spojrzał w kierunku gdzie wskazywała. Nie zobaczył nic. Potem po chwili zauważył linę i gdzieś na jej końcu kępę blond włosów. Zrozumiał co się stało. Wyszukał miejsce gdzie lina leżała najbliżej i podszedł chwytając ją. Zaparł się o reling i zaczął ciągnąć. ”Lepiej żeby jeszcze żył... Bo ryzykować dla trupa...” Zaczął mamrotać przekleństwa pod nosem. A mógł spać chwilę dłużej i teraz by siedział w cieplutkiej suchej tawernie i popijał rum.
__________________
Nie bój się śmiać z samego siebie. W końcu jest szansa, że przegapisz żart stulecia. |