- Daj se spokój - krzyknął głośno Yarislav do oddalającego się Rusłana. Uważał to całe szukanie za pozbawione sensu nie chciał się jednak otwarcie spierać z Gnimnyrem, którego dotychczasowe decyzje przynosiły same korzyści. Niemal wszystkie decyzje. Bardzo się więc starał dobierając słowa.
- Abo to jedno mogło się zadziać? Dajmy na to kara to mogła być dla wojownika co to pola ustąpił. Koń niczemu nie winien, że taki jeździec mu przypadł. To konia wolno puszczono a człowieka zapędzono do pilnowania bydła na piechotę.
Na chwilę się zasępił, jakby zdał sobie sprawę, że powiedział byt wiele.
- Sef - zaczepił ponownie krasnoluda.
- Poszliśmy śladami koni, trafiliśmy do paleniska zagaszonego. Nikt nie zacierał śladów, może nawet nie ukrywał na prędko. Na stepie każdy wie, że ogień zostawisz, to cię doścignie. Konie spokojnie stoją, krwi nie poczuły. A jeśli faktycznie coś nasze dupy opatruje to tym bardziej czas na nas.