Wieczorem raz jeszcze pomodlił się do swego boga, dziękując za możliwość zabicia pomiotu chaosu. Poprosił o możliwość wykazania się również w kolejnych dniach. Potem zajął się konserwacją broni i zbroi. Myśli jego wracały do walki. Nie mógł zrozumieć postawy ludzkich kleryków. Kapłanów Sigmara. Jakiejkolwiek funkcji nie pełnili, powinni chyba go naśladować. Nie wyobrażał sobie proszenia Grimnira o czar, skoro można było problem rozwiązać toporem.

Następnego dnia obserwował dziwne zachowanie ludzkich wiernych. Chodzili bezproduktywnie, krzycząc i biczując się. W ocenie Bladina ich zachowanie najbardziej spodobać się mogło bogom chaosu.

Podróż dłużyła się. Nie po raz pierwszy pomyślał, że cały ten pościg prowadzony jest tak, aby złodziejki nie złapać. Ale widać tak działali ludzie. Jeżeli miał im pomóc, Musiał nauczyć się ich rozumieć. Westchnął. Nowicjat wydał mu się dużo trudniejszy, niż bitwy z zielonoskórymi.