Poszukiwacze Przygód jedli sobie w relatywnym spokoju kolację, z wyjątkiem Bandziora (który udawał niedawno Giermka), który w relatywnym spokoju okradał piętro karczmy, a teraz nie niepokojony przez żadnego z tak zwanych stróżów prawa minął ich i poszedł sprzedać łupy. Znikał akurat w wieczornym mroku, gdy wtem akcja w karczmie zagęściła się.

Rudi oraz wciągnięci przez niego do karczmy Alexander, Jagoda i Jacek zamknęli Poszukiwaczy Przygód w alkowie. Trudno powiedzieć kto był bardziej zaskoczony - karczmarz, który przez trzydzieści lat prowadzenia interesu nie wiedział, że alkowa jest za drzwiami; Poszukiwacze Przygód, których nagle uwięziono za drzwiami, których, przysięgaliby, jeszcze minutę temu nie było; czy sam Rudi, któremu poszło to tak gładko. Timi, który chciał wyjaśnić sytuację został niestety wyprzedzony przez Rudiego, który wspomniał o "samosondzie" i Georgu, który kazał poddać się uwięzionym w środku
Ostrzeżenie Wernera i interwencja Jacka, który rozdarł się do właściciela karczmy, nie mogły już zbyt wiele zmienić.

Skonfundowani Poszukiwacze Przygód zareagowali... no cóż, właściwie to dokładnie tak jak można się tego było spodziewać. No bo co zrobić, kiedy najpierw ktoś mówi, że inni chcą cię zaatakować i blokuje drzwi, drugi ktoś krzyczy, że są otoczeni, a po chwili nagle trzeci ktoś zaczyna się do tych drzwi dobijać, a na sam koniec czwarty ktoś przekonuje żeby wyszli, bo kucharka śniadanie przygotowuje, choć już po zachodzie słońca? O piątej ktośce, która wspomniała coś o skarbie już nawet nie powinno się wspominać, ale wspomnimy, bo ze środka dobiegło głosem krasnoluda:
- Trzeba jej będzie poszukać, dać w łeb i przesłuchać, coś wie o skarbie

- To wy się poddajcie, albo powystrzelamy was jak kaczki! - krzyknął Szlachcic. W końcu miał jasną sytuację. Ktoś czegoś od nich chce, więc trzeba go zaatakować. Śmierć wszystkich jego ludzi i jego samego była dla niego mniejszym poświęceniem niż poddanie się czy posłuchanie kogokolwiek.

Niziołek nic nie mówił, tylko od razu rzucił się do okna i zręcznie przez nie wyskoczył. Przynajmniej tak można było wnioskować po trzasku wyłamywanych okiennic i braku huknięcia o ziemię.

- To pułapka, a i ci strażnicy są pewnie podstawieni - usłyszeli szept jakiegoś Paranoika musiał dostać się inną drogą do miasta niż reszta jego kolegów, bo nie przypominali sobie, by ktoś taki właził - Gadajcie, to On was przysłał, prawda?

Akolitka obnażyła miecz i z okrzykiem -Krew dla Boga Krwi... znaczy ten... Ku chwale Myrmydii rzuciła się na drzwi. Te okazały się jednak wytrzymalsze.

Elf próbował naraz przestrzelić drzwi z rusznicy, wyważyć je, wyjąć miecz i tarczę, zajść wszystkich od tyłu i poderżnąć gardła strażników sztyletem, ale zabrakło mu rąk i wszystko mu się wysypało.

A ze szczelin między drzwiami i futryną zaczęło coś przeświecać. I jakby dymem było czuć...