Leshana poczuła jak grunt nagle usunął się jej pod nogami. Odruchowo zasłoniła twarz chroniąc ją przed kawałkami skał. Czuła jak jej ciało otuliło pędzące powietrze gdy zaczęła lecieć w dół. Nie… nie! Nie może tak zginąć gdy w końcu się wyrwała! Panika narastała przez kilka chwil, które zdawały się być wiecznością. Elfka widziała przed oczami te wszystkie straszne chwile, cały ból, który sprawiły jej drowy… musiała żyć.

Gdy jej ciało objęła sieć, była pewna że to koniec, że za chwilę spotka się z czymś twardszym. Rozpaczliwie chwytała się cienkich nitek… na marne. A jednak… zawisła. Euforia, która po tym nastąpiła nieco łagodziła ból którego doświadczyła w śmierdzącym bajorze. Nieco..

Gdy teraz szła na końcu ich niewielkiej grupki, upewniając się, że nikt za nimi nie podąża, cały czas wypluwała tą breję i starała się doprowadzić twarz do jako takiego stanu.

Okrzyki bestii dochodzące zza jej pleców, przyprawiały ją o mdłości. Jeśli tak będzie cały czas… to i tak będzie dobrze. Już nie jest za kratami. Ma w dłoni miecz.. Zardzewiały, ale zawsze. Leshana schowała ostrze do pochwy i sięgnęła po kuszę. Szła na tyłach pochodu, cały czas zerkając za siebie i upewniając się, że nikt za nimi nie podąża. Wiedziała, że ktokolwiek nadejdzie stamtąd.. Będzie wrogiem.

Z tym podejściem, gdy reszta podejmowała decyzje co do przejścia ona, przysiadła na jednym z głazów z przygotowaną kuszą wpatrując się w mrok.
- To bez różnicy gdzie pójdziemy… - Mruknęła lekko zniecierpliwiona. - Tylko ruszajmy się szybko. - Planowała trzymać się grupy, ale choćby przez pierwszy dzień lekko poganiać ich tempo. Im dalej się oddalą od ich oprawców, tym większa szansa, że przeżyją.

Deklaracja: Leshana trzyma się grupy. Chce narzucić szybkie tempo przez pierwszy dzień. Idzie na tyłach, jeśli zobaczy jakiś ruch, strzela.