Paladynka widziała w ciemnościach najgorzej ze wszystkich. Przed jej oczyma roztaczała się ciemność, oświetlana przez nikłe promienie fluorescencyjnych grzybów i umykających przed uciekinierami ognistych żuków. Zdecydowała się zdać na swój instynkt, a także wytężała zmysły, nasłuchując i wypatrując znaków zsyłanych przez Pana Północnych Wiatrów, Platynowego Smoka.

Gdy zatrzymali się przy bajorze, Cefrey dała chwilę nogom, by odpoczęły. Tempo, które sobie narzucili było bezlitosne, jednak konieczne. Musieli koniecznie zyskać przewagę, by mieć jakiekolwiek szanse na zgubienie pościgu, zdecydowanie lepiej przystosowanych do swych rodzimych warunków, drowów.
Jednak nie dane im było odetchnąć na długo, gdyż tylko kilka momentów zdążyło upłynąć, nim ściana jaskini zmieniła się w chmurę kurzu i boleśnie żądlących odłamków. Cefrey nie widziała wiele, a przez huk skał przedzierały się jedynie krzyki...

- Eldeth! - krzyknęła paladynka, kaszląc i dławiąc się pyłem. Uniosła nad głowę tarczę, zasłaniając się przed odłamkami i zaczęła biec w stronę krzyków krasnoludki. Zatrzymała się jednak, i mimo iż słyszała rozpaczliwe wołanie o pomoc, wiedziała, że musi zawrócić. Dziewięć dusz czekało za jej plecami. Dziewięć dusz, które mogą zginąć pod głazami, jeśli za nią podążą. Zacisnęła zęby i podążyła biegiem za głosem Jimjara - Zasypie nas wszystkich, musimy się stąd wydostać!