Niespokojne zwierzęta znalazły schronienie w „bunkrze“, jak budowlę określił Helm Jorgunsonn. Problem pojawił się przy wozach, które niestety musiały pozostać na poboczu. Krasnolud mienił się znawcą zwyczajów trolli i twierdził, że są tam bezpieczne, bo bestia, jeśli to właśnie ona była w okolicy, zaatakuje żywych, a nie będzie się babrać w towarach. Wyznaczono warty. Zresztą i tak nikt nie zamierzał spać. Karl Mayers i Anton Rebitz mieli baczenie na wozy. Pozostali obserwowali okolicę. Limhandil i Ewald czuwali przy koniach.

Późną nocą wyraźnie dały się słyszeć ciężkie kroki i jakieś ni to ujadanie, ni to chrumkanie. – Na pytę Grumnira! – zaklął Helm. – Teraz jużem pewien, że to troll! I nim przebrzmiały jego słowa, rozległ się ryk bestii. A potem, ni stąd ni zowąd sufit schronu ekplodował od uderzenia wielgachnego głazu, który wpadł do środka.

Na szczęście sam trollowy pocisk nie wyrządził nikomu krzywdy, uderzając w podłogę tuż obok Wilhelma. Natomiast lecące z góry odłamki dachu i kawałki belek stropowych poczyniły wśród awanturników spore spustoszenia. Von Dohna nie zdążył nawet podziękować Ranaldowi za szczęście, gdy na głowę poleciał mu kawałek stropu, odbierając na dłuższą chwilę przytomność. Zaraz obok krasnolud Helm klął i jęczał, wygrzebując się spod gruzów. A Santiago tylko grubemu ubraniu zawdzięczał, że jeszcze ma rękę. Ale kurtka była w strzępach... Bestia zbliżała się od tyłu budynku. W ciemnościach widać było jej kolosalne rozmiary, nienaturalnie długie kończyny, pękaty korpus i głowę spoczywającą bezpośrednio na nim, jakby bez szyi. W łapsku dzierżyła coś, co było chyba wyrwanym z ziemi... drzewem.