Loftus nie znał się na zielonoskórych, z tego co słyszał były to raczej wredne, żałosne i niezbyt ogarnięte. To z czym się tutaj spotkali trochę temu przeczyło. Dobrze zorganizowana zasadzka, w miejscu gdzie nurt rzucał barki wprost na zarośnięty brzeg. Dogodne miejsce do zatarasowania rzeki, zorganizowany atak i sygnały prawie jak przy bitwie nad rzeką Soll. To zresztą nie było istotne, przedostali się, a zagrożenie zostało za plecami. W sama rozmowę się nie wtrącał, choć pozwolił sobie na dobry komentarz po słowach Barona.
- Zwycięstwo jest nasze! - Zaczął pogodnie, choć lekko sycząc z bólu.
- A to czy to dziwne, czy nie, to nie nasze zmartwienie. Tak kto inny będzie się tym musiał zająć, co może ułatwić nam drogę.– Graniczni będą musieli się tym zająć, albo zaczną tracić ładunki. Warto było by zadbać, żeby ktoś decyzyjny się o tym dowiedział, może odeśle część patroli z bezpośrednich okolic przełęczy, żeby zlikwidować ten problem. Swoje przemyślenia mag zostawił jednak sam dla siebie, mówienie ich przy flisakach było zbyt ryzykowne.
Mag z ulgą przyjął pomoc w formie opatrzenia ran. Przez resztę drogi starał się nie nadwyrężać, może nawet przez część drogi się chwilę zdrzemnął. A tak to co najwyżej poświęcił trochę uwagi na kruka i wiatry eteru.
Gdy wysiedli z barek i padło pytanie od mężczyzny na przystani, to mag aż zgłupiał. Był prawie przekonany, że w razie pytań Gustaw będzie mówił i posłuży się glejtem, to ten z niewiadomych powodów milczał i stroił miny do najemników, a może tylko przyśniły mu się takie ustalenia…