Staraj się a cie zjebią. Stare Katajskie przysłowie tak rzecze. Jacek w pełni się z tym zgadza. Przyszedł jako jedyny na służbę, a co za to dostał? Tylko zrąbke od tego dzbana Kriefforta. Potem wpadła ekipa awanturników zarąbała mapę z archiwum. Dydus ograniczył się tylko do spisania protokołu o wtargnięciu i zabrania dowodu rzeczowego w sprawie przez nich. Wszak ich było więcej. No co? Sam się ma narażać na uszkodzenia fizyczne? Nie takie interesy z Jackiem.

Tak to książkę ma nadal. W sumie tak wcześnie nie ma co wychodzić, a cudaków nie ma, wiec może ją przejrzeć. Co znajdzie to wynotuje wspominając czas studiów przy tym. Potem dla lepszego przemyślenia sprawy powtórzy wszystko co się dowiedział na głos. Poukłada mu się wtedy w głowie, a kto wie może jego głośne myślenie przyzwie mu wysracie w potrzebie. Jak któryś strażnik wejdzie do strażnicy to zostawi swoje papierki na biurku by mogli się ogarnąć w sprawie.

Sprawdzenie punktów z mapy dało wielkie nic. Rozmyślając co robić dalej odkrył pewną tajemnice. On Jacek Dydus Dydulski jest tylko mało znaczącą jednostką w tym wielkim świecie. Jak by go nie było nic by się specjalnie nie wydarzyło, a niewielu by się nim przejęło. Cała ta opowieść nie jest Jego. To historia szlachetki i jego bandy. To oni są bohaterami i to ich przeznaczeniem jest odkryć tajemnice. To wszystko jednak nie znaczy, że Jacek nic nie zyska. Pójdzie ich poszukać i poczeka aż rozwiążą zagadkę. Wtedy pojawi się on i złoży im propozycje nie do odrzucenia.
Specjalnie przed nimi kryć się nie zamierza. Przypałęta się do nich po prostu, a jak będą się pytać co chce to powie, że takie rozkazy ma i przeprasza. Proponuje za to wsparcie straży w sprawach z natrętnymi obywatelami co utrudniają śledztwo. Może też ich wspomóc słówkiem czy tam dwoma jeśli mają dość złociszy.