- Wróbel. Kuba Wróbel - przedstawił się Kuba - Tak, ten sławny pirat - dodał, kiedy nie doczekał się błysku rozpoznania w oczach szlachcianki - ale obecnie w służbie Królestwa - dokończył i pogrążył się w myślach.

Po raz pierwszy w życiu Kuba poczuł prawdziwy gniew. Wielokrotnie próbowano go zabić, ale rzadko kiedy osobiście, a nawet wtedy z normalnych powodów, jak zemsta, zazdrość czy połączenie obydwu w głowie wkurzonego męża. Zdradzano go, okradano i oszukiwano, ale w fachu pirata należało to do kanonu, on w końcu robił to samo, o co tu się gniewać. Ale to co zrobiła Dzieżba... Ledwo kilka lat go w interesie nie ma, a tu takie bezeceństwa.
Byli piratami, do diaska! Nie pierdoloną gwardią, co umiera ale się nie poddaje. Piraci się poddają! Zmieniają strony! Walczą dla pieniędzy i sławy. Za siebie samych! Nie za króla, królową, kraj... Inaczej równie dobrze mogliby się zaciągnąć do armii albo od razu do klasztoru. Kuba po raz pierwszy w życiu poczuł prawdziwy gniew. To co "Królowa" zrobiła z piratami zasługiwało na karę. Nie wiedział czy cokolwiek złagodzi jego gniew. Będzie go musiała co najmniej na kolację zaprosić, jeśli ma jej kiedykolwiek wybaczyć.

- Słyszeliście wszyscy. Dzieżba, do tej pory elficka księżniczka najwyraźniej chce awansować i organizuje atak na Królestwo. Musimy jak najszybciej zawiadomić władze. Nawet jeśli nam nie uwierzą, to szlachetnej Pani z pewnością - dodał, kłaniając się i dając sobie szansę na poprawienie wyniku prywatnego meczu z elfką.